Taalbarrière
Het was begin 2003 en ik stond in de rij bij een supermarkt bij de kassa en voor mij stond een Marokkaanse vrouw met het artikel dat ik niet had kunnen vinden in haar hand. Ik tikte op haar rug, ze draaide zich om en ik vroeg haar waar ze die bus vandaan had gehaald. Ze bleef me aanstaren en ik herhaalde mijn vraag. Opeens sprongen er tranen in haar ogen en ging ze huilen. Geschokt keek ik haar aan en op dat moment kwam er een andere vrouw bij staan en zei: "Wilt u iets vragen?"
Ik zei ja, maar ze begreep me niet. "Nee", zei die mevrouw, "ze spreekt geen Nederlands". "Oh" zei ik, "gaat ze niet naar school?" "Nee, ze is nog nooit naar school geweest".
Via de Westerpost
Toen ik thuis kwam vertelde ik het aan mijn man. Diezelfde avond begon ik er weer over en de volgende dag weer. Zo had het me geraakt! Ik stelde mij voor dat ik in China moest wonen en niemand kon verstaan, verschrikkelijk. Mijn man zei op een gegeven moment: "Doe er iets aan." Dat wilde ik wel, maar hoe? En zoals men zegt: toeval bestaat niet. Diezelfde week stond er in de Westerpost een artikel van Shirley Brandeis: "Nisa for Nisa zoekt Juf". Ik wist niet wat het inhield en ben er naar toe gegaan. Zo ontmoete ik Fatima Sabah, het klikte meteen en ik liet me uitleggen wat de bedoeling was.
Juf met vriendinnen
Zijzelf haalde letterlijk alle buitenlandse vrouwen hun huizen uit om ze “onder de mensen te brengen” en wilde ze ook taalles laten krijgen, vandaar haar oproep. Ik ben begonnen, zonder materiaal (en zonder opleiding). Ik ben langzamerhand zelf lessen gaan ontwikkelen, gericht op de dagelijkse dingen. Dat is inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 80 lessen. De lessen worden gewaardeerd en geleerd. En dat alles zonder ooit een opleiding te hebben gehad voor Juf.
Maar ik heb er veel vriendinnen aan overgehouden, het is een van de beste dingen die me gebeurd zijn in mijn leven.