Ik heb thuis ook zo’n ding

Auteur: An van Batum
1 Fan
Amsterdam Nieuw-West

Toen ik in 2004 begon met het geven van computerlessen aan ouderen, had ik niet kunnen bedenken hoe leuk dat zou zijn.

Docent Rob legt tijdens een eerdere cursus bij Eigenwijks iets uit aan Ria (rechts) en Ennie Foto: Shirley Brandeis, december 2008 Foto: Shirley Brandeis

Docent Rob legt tijdens een eerdere cursus bij Eigenwijks iets uit aan Ria (rechts) en Ennie Foto: Shirley Brandeis, december 2008 Foto: Shirley Brandeis

Alle rechten voorbehouden

Wat meteen opviel was dat ze “bang” waren om iets aan te raken, want ze hadden gehoord dat je van alles weg kon maken. Ik vraag meestal aan het begin van de cursus of ze thuis een computer hebben en heel vaak krijg je als antwoord: ja, van mijn zoon of dochter gekregen die hebben een nieuwe gekocht en vonden het zonde om deze weg te doen. Maar echt tijd of geduld hebben ze niet om de vader of moeder de beginselen bij te brengen, want oudere nemen al die“nieuwigheid”niet zo gemakkelijk meer op.

Bij een van de lessen was ook een meneer die ging ver voor de computer zitten en zei op een gegeven moment “Ik heb ook zo’n ding thuis”en keek met afschuw naar het beeldscherm voor hem. We schoten allemaal in de lach en ik voelde dat hij dat “ding”niet vertrouwde. Heel voorzichtig ben ik ze gaan vertellen wat een leuke dingen je met dat ding kan doen en langzaam, ongeveer bij de 4de les werden ze steeds gretiger en kwamen tot de ontdekking dat het helemaal niet zo moeilijk was. Vooral vrouwen vinden het opzoeken van de aanbiedingen en de koopjes erg interessant want dan weet je eerder dan de buurvouw wat Dirk, Aldi of Albert Hein in de aanbieding heeft.

Ik roep alle oudere op om eens te gaan praten bijvoorbeeld bij Eigenwijks in de JanTooropstraat 6, vragen naar Natasja Boons of bij De Brug, Aalbersestraat 248a, vragen naar Will of Ed.

Alle rechten voorbehouden

375 keer bekeken

Piet Veenboer

IK HEB THUIS OOK ZO'N DING

Ik kan me volledig voorstellen, dat de generatiegenoten( ik ben 72), van hun kleinkinderen een gebruikte computer krijgen. Deze werd dan in de kast gezet met de gedachte:"Die bekijken we tzt wel eens". Een toetsenbord? Nooit geweten, waar de A zit!
Ik zat in 1952 op de broedermulo in de Marco Polostraat en deze broeders hadden een 20-tal oude kantoorschrijfmachines op de kop getikt. Er werd een typeleraar ingehuurd en we konden na schooltijd typles nemen. Resultaat: een diploma op 14-jarige leeftijd en het idee toetsenbord is nooit meer verdwenen(want dat is in alle jaren daarna hetzelfde gebleven).
Resultaat 2:in militaire dienst getypt, 1e baas veel getypt, 2e baas veel getypt en na mijn pensioen kreeg ik een computer mee naar huis(er waren er genoeg).
Ik besef, dat ik op dat gebied een zondagskind ben. Daarom raad ik alle generatiegenoten aan:"Maak gebruik van die oude computers, want je kunt zo veel leuke dingen mee doen"