In 2003 ben ik bij Nisa for Nisa, in Slotervaart, als vrijwilligster gaan werken, als docente voor conversatieles en samen lezen. Met vrouwen van allerlei landen, zoals: Russinnen, Koerden, Turken, Somaliërs en Marokkanen. Als ik het aan iemand vertel dan hoor ik heel vaak de zelfde reactie “zonde van je tijd, ze willen toch niet”.
Maar het zijn vaak de mannen die ze tegenhouden om naar school te gaan. Ik heb in de loop van de jaren deze vrouwen beter leren kennen als warme hartelijke vrouwen met soms grote wanhoop dat ze hier zo geïsoleerd (moesten) leven. En Fatima Sabah van Nisa for Nisa is 10 jaar geleden begonnen de vrouwen letterlijk uit huis te halen en met succes.
Maar afgelopen week ben ik toch weer geschokt over wat er tijdens mijn les gebeurde. Ik vroeg aan een van de Turkse vrouwen hoelang ze in Nederland woont, ze zei "15 jaar".
Ik vroeg haar hoe het dan kwam dat ze zo slecht Nederlands spreekt. De andere vrouwen luisterden aandachtig, toen ze zei: "Ik mocht niet naar school van mijn schoonvader"en toen ging ze lachen, en zei "maar hij is nu dood dus kan ik nu naar school".
De hele groep vrouwen mompelde instemmend op een manier dat het ze bekend voor kwam; ik was van mijn stuk gebracht dat je zo onder druk moet leven en dan ben je blij als iemand dood gaat die je leven 20 jaar of meer heeft beïnvloed.
Ik wil tegen iedereen zeggen die denkt: "Ze willen toch niet", probeer je eens in te denken hoe die vrouwen zich voelen, die soms het liefst meteen terug waren gegaan naar Marokko of welk ander land, maar niet konden omdat hun schoonvader hun paspoort had verstopt.
Lees ook Voorzitter gezocht bij Nisa for Nisa.