Op de winterse donderdagavonden, bereidden we er ons op voor om een week met de Kampclub op stap te gaan. Dat was echter niet alles. Met ‘Circus Elleboog’ als voorbeeld een jeugdcircus dat toen al en nu nog steeds actief is, bedacht de leiding dat wij ook wel zoiets konden doen. Gewoon om voor onze ouders, vrienden en vriendinnen in de winterperiode wat vertier te brengen. Als eerste kwam de rol verdeling aan de orde. Natuurlijk kwamen er clowns, paarden, een leeuw, twee apen, acrobaten, een koordanseres en een heel ‘playback’ circusorkest. De zes paarden waren meisjes die een paarden vorm omgehangen kregen, paarden met één paar benen, zo deden zij gracieus en elegant hun kunstje. Kopjes geven en het maken van een buiging en allemaal prachtig synchroon, leek het wel of ze onder leiding stonden van meneer Carré zelf.
De leeuw, werd in bedwang gehouden door iemand van de oudste groep, een echte dompteur. Met gevaar voor eigen leven liet hij de leeuw, met extra grote manen opzitten, pootjes geven, door een hoepelspringen, onverwacht uitvallen, het was leek allemaal net echt. De koorddanseres, als ik het goed heb was het Lydia Mahieu, deed haar kunstje op het toneel. Daar was een plank, excuus een touw gespannen, tussen twee stoelen. In haar balletpakje en parapluutje, schoof zij voetje voor voetje van de ene naar de andere kant. Een dik touw was tegen een plank aan gespijkerd, vanuit de zaal leek het natuurlijk alsof er over het touw werd gewandeld, de toeschouwers zaten ver genoeg weg, want voor het toneel was nog een ruime piste. Lydia was lenig en kwam zelfs tot een spagaat en een handstand. Voor zover mijn leeftijdsgenoten nog niet verliefd op haar waren, werden ze het wel door deze uitvoering. Zelf was ik één van de twee apen, samen met de oudere broer van zanger Ben Cramer. Ja inderdaad een echte artiesten familie. Wij werden in een dik pak gehesen, gemaakt van die ouderwetse bruine harige gordijnstof, met een rubberen mombakkes, was het verschil met echt haast niet te zien. Totdat we het publiek in moesten en er een onverlaat mijn masker aftrok, woedend was ik, ik was herkend en schaamde me diep.
In onze vakantieweek, we bivakkeerden in Blaricum op de Meent, bleken alle circus attributen te zijn meegenomen. We gingen een middag naar een kindersanatorium, daar gaven we een succesvolle voorstelling. Toen die was afgelopen, bezochten we zelfs nog een paar zalen, omdat de patiënten natuurlijk niet zelf naar de stallen konden komen.
Later hebben we in een weekend nog eens in een sanatorium opgetreden, dat heeft toen zelfs de (Bussumse?)krant gehaald, met een foto van twee aandoenlijke aapjes in een boom. Eén of twee jaar later, was het tijd voor een herhaling, met een heel nieuwe rolverdeling. Mijn ambitie was het toen om met de acrobaten mee te doen. Hoewel ik bij gymnastiek goed mee kon komen, was het niet genoeg om als acrobaat geschiedenis te schrijven. Joop Rijnink en Rob Kok, degradeerden mij tot duvelstoejager en orkestlid. Dat jaar was natuurlijk minder succesvol.