Pianoconcert in Geuzenveld

De minder leuke gebeurtenis haalde met foto en al de kranten met de vrachtwagen die naar binnen gereden was middenin mijn kamer. Een puinhoop bestaande uit een grote boekenkast, platencollectie en als klap op de vuurpijl mijn grote kostbare ex-concertvleugel…..
Geluk bij ongeluk was ik niet thuis, anders was het misschien bij 30 levensjaren gebleven….
De leuke gebeurtenis was een repetitie die ik had met het Ardito-quintet uit het concertgebouworkest ten mijne huize. Het was een zonnige warme lentedag en zodoende stonden de deuren wijd open. Terwijl wij ons moesten voorbereiden om in het concertgebouw te spelen, stonden een groot aantal kinderen nieuwsgierig en helaas luidruchtig zich te verdringen voor de open deuren. Zo konden we niet goed repeteren dus, “zeg kinderen, als ik tot drie tel, moeten jullie zo hard mogelijk schreeuwen tot ik stop zeg. 1 — 2 — 3 — ” ’t Gekrijs was oorverdovend! Maar ik zei “ Is dat nu alles? Vooruit nogmaals”. Het was niet te geloven hoe die kinderen konden krijsen!!! Geweldig, maar nu gaan wij spelen en dan luisteren jullie doodstil naar ons, ok?” Je kon een speld horen vallen, zo lief stil als die kinderen van toen konden luisteren en gaven na afloop applaus voor ons spel. Wij kregen dankzij die kinderen mooie recensies in de kranten.