Ruud van Koert
Een nieuwe post
Afkomstig van de Da Costakade (met toilet op de buitengang) verhuisde zij in 1953 met haar gezin naar “Tuinstad Slotermeer”. Daar werd aan haar man (hij is helaas vier jaar geleden overleden) gevraagd in het opkomende Nieuw West een nieuwe post van het Leger des Heils op te zetten. ‘Nou, dat was niet makkelijk,’ zegt ze’. ‘Je kreeg een vlag, een klein bedrag en je moest het verder maar zien. We waren gehuisvest in een klein wijkcentrum met niet meer dan een valse piano. Andere benodigdheden werden geleend van andere korpsen in Amsterdam
Jeugdwerk
Ze vertelt dat het jeugdwerk binnen de kortste keren liep als een trein; van zondagschool tot kleuterklassen. ‘Er kwamen jonge grote gezinnen vanuit de oude stad naar de ‘enorme’ woningen in Nieuw West. Er was toen nog geen naschoolse opvang, dus we konden ons bed bijna neerzetten in het gebouw. Voor van alles werd een beroep gedaan op het Leger des Heils.
Op een zaterdagavond stonden bijvoorbeeld twee jongens voor de deur die waren weggelopen uit een weeshuis en die moesten opgevangen worden. Het Leger had ook in die periode een enorme maatschappelijke functie en er moest veel worden gecollecteerd om dat allemaal mogelijk te maken. Er was geen scheiding tussen kerk en welzijn zoals nu het geval is. Maar ook het Leger des Heils is met z’n tijd meegegaan. Zo werd als eerste de mogelijkheid geïntroduceerd om te ‘pinnen’ bij de kerstpot.’
Emmers en dweilen lenen
Zelf woonden ze in 1953 in de Freek Oxstraat met 22 kinderen op één trappenhuis en ze kan zich de metalen rijplaten in het zand waar nu de Burgemeester de Vlugtlaan is nog levendig herinneren. Bij Flip Heil, een journalist van Het Vrije Volk, die een houten keet bezat in het parkje op de hoek van de De Vlugtlaan en de Burgemeester Eliasstraat kon je emmers en dweilen lenen om je nieuwe woning schoon te maken.
‘Er reed nog geen tram, soms gingen we dus met de taxi en die zette bij het Bos en Lommerplein de meter zelfs op ‘buitentarief’. Haar dochter vult aan dat, toen de eerste tramlijn werd aangelegd, ze op school het welkomstlied ‘Zo rijdt de tram door tuinstad Slotermeer’ moesten leren.
Verboden in de oorlog
Op de vraag of ze zich nog iets heel speciaals weet te herinneren, zegt zuster Lange:
‘Jazeker, mijn huwelijksinzegening. Dat was op 24 juni 1943. Het Leger was van oorsprong een Engelse organisatie en werd op 24 maart 1941 door de bezetter verboden; er mocht geen uniform meer gedragen worden. We hadden dus tussen 18.30 uur en 19.30 uur de tijd om de inzegening te doen. Daarna was het spertijd. Verder was mijn man de laatste die het Hoofdkwartier van het Leger des Heils aan de Prins Hendrikkade verliet, voordat het door de Duitsers gesloten en verzegeld werd.
Tot slot laat ze vol trots de fotogalerij zien van haar familie en zegt dat ze bezig is haar levensverhaal op te schrijven. ‘Iedere dag een stukje’.
