Ruud van Koert
Alida Margaretha Bosshardt, de Majoor, werd begraven en op een fraaie waardige wijze werd door Amsterdam afscheid van haar genomen. Geen toppersachtig feest zoals bij Hazes, en zo hoort het ook voor een vrouw die bescheidenheid tot kunst had verheven en mensen bij elkaar bracht met liefde voor elkaar en acceptatie van verschillen.
Goed, terug naar de verbouwing van Het Leger in ons stadsdeel. Een bord aan het begin van onze buurt met het opschrift 'm.i.v. 26-6-2007 wegsleepregeling' geeft eindelijk een zee van parkeerruimte aan de bewoners zelf. Even geen ongewenste langparkeerders. Dit terzijde, maar ik moet het even kwijt.
De verbouwing bracht me vooral terug in de periode dat we net in Slotermeer woonden (rond 1990) en onze zoon regelmatig met de zonen speelde van het echtpaar dat het huis bewoonde direct naast de opgang naar het kerkgebouw (of heet dat bij Het Leger anders?) Hun achternaam ben ik even kwijt, maar de voornamen van de twee knapen zal ik nooit vergeten: Delaya en Elkana. Aardige jongens met een voortdurende guitige blik in hun ogen en al even geïnteresseerd in het opkalefateren van brommertjes als onze zoon. Bijzondere namen als je zoals ik niet echt Bijbels ben georiënteerd. Bij de naam Elkana moet ik nu aan Al Qaida denken, gewoon vanwege de letters en de toonvolgorde, meer niet. Al Qaida was toen nog geen begrip, Afghanistan een land heel ver weg en alleen bekend van windhonden en lange stinkende winterjassen uit de sixties.
Nu is daar een ander soort leger actief, maar ik denk dat De Majoor ook dat conflict met liefde had willen oplossen. Ik hoop dat ze voor haar het Leger des Heilsgebouw een extra mooie nieuwe lik verf geven.
Gepubliceerd: 8 juli 2007
