De wereld was goed en fijn – deel 7

Terugblik

Verteller: Anna
1 Fan
Amsterdam-West, Amsterdam Nieuw West

Anna (1926) vertelt over haar ervaringen rond de Tweede Wereldoorlog. Ze maakte onder andere het bombardement op het Wilhelmina Gasthuis mee en de schietpartij op de Dam tijdens de bevrijdingsfeesten. Zij leeft al bijna haar hele leven in West: 1926 - 1946 in de Da Costabuurt, 1951 - 2011 in Slotermeer-Noordoost, en vanaf 2011 in Bos en Lommer. Dit verhaal is samengesteld op basis van een interview en herinneringen die Anna de afgelopen vijf jaar heeft opschreven en wordt in zeven delen gepubliceerd.

Elke dag is nieuw
"Je begint echt aan een heel ander leven na de oorlog. Je kindertijd heb je gehad. En ik denk dat ik dat afgesloten heb, want dan pas ga je verder met een begin. Elke dag is eigenlijk nieuw. Ik heb het nog niet. Ik heb toch ook wel moeilijke tijden gehad, maar daar zit ik toch nooit mee. Je geeft je gewoon over. Want het gebéurt. Iets wat gebeurt daar kun je niet van weglopen."

"Wij komen uit een huisgezin dat heel optimistisch was. Ik denk dat dat het was, dat je het gewoon moet aanvaarden zoals het is. Ik denk dat ik altijd positief geweest ben. En nog, want ik heb vijf kinderen, en dan maak je ook dingen mee. Als de kinderen iets hadden heb ik altijd gezegd: slaap er maar een nachtje over, morgen denk je er anders over. En zo is het ook. Want als je kan relativeren dan denk je er ook anders over."

Evolutie?
"Vanaf de Ceintuurbaan bij de Ceintuurbrug , waar mijn vriend woonde, tot de Van Woustraat is het nog een lang stuk. Daar zagen we ze in de verte de joden weghalen tijdens de bezetting. Ik dacht, ze worden meegenomen, er gebeurt wat. Maar je wist niet wat er gebeurde. En we hebben ook nooit geweten dat ze vergast werden. De Joden wisten het zelf niet. Tegenover de Artis moesten ze zijn, de Hollandse Schouwburg, en dan gingen ze met de trein weg. Ze hadden van alles en nog wat meegenomen want ze dachten, we gaan er werken. Ik zie het nog wel aldoor voor me. Dat ik dat niet geweten heb."

Arrestatie van geëmigreerde joden, juni 1940 Bron: fotograaf: Weber; Deutsches Bundesarchiv

Arrestatie van geëmigreerde joden, juni 1940 Bron: fotograaf: Weber; Deutsches Bundesarchiv

Alle rechten voorbehouden

"Ik denk nu vaak: wat waren wij toen naïef. Wij geloofden alles en de wereld was goed en fijn. Ze zeggen aldoor, dat mag nooit meer gebeuren. Maar het gebeurt overal op het ogenblik, dat is ontzettend. Dan denk ik, de mensen worden toch nooit wijzer."
"Maar na de oorlog heeft er wel een ontzettende evolutie plaatsgevonden. Het willen weten. Je kan het zien met alles. Ik zie het aan jullie, de jeugd, die pikt dat toch niet meer? Die zijn veel wijzer, die denken, wat kan ik doen? Of, hoe moet ik leven?"

"Een heleboel mensen ook niet. Dat zijn de mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is, want die zitten elke avond voor elke soap. Die heb je ook. Dat zal ten alle tijde blijven bestaan. Maar ik vind dat je het wel kan zien. De jeugd van voor de oorlog en nu, het is toch een enorme vooruitgang."

Alle namen in dit artikel zijn gefingeerd om de identiteit van de betrokkenen te beschermen.

Klik hier voor deel 1
Klik hier voor deel 2
Klik hier voor deel 3
Klik hier voor deel 4
Klik hier voor deel 5
Klik hier voor deel 6

Alle rechten voorbehouden

209 keer bekeken

mientje

mooi

ik heb met veel interesse gelezen, ook mooie foto's erbij en wat een respectabele leeftijd. Ik zou graag meer verhalen van u horen uit die tijd