Het stoort haar niet. De auto’s die langs haar huis razen. Het stoort haar niet. De bussen die voor haar deur stoppen. Thea Siegel geniet van het groen en de bomen pal voor haar huis en die bus… “Hartstikke handig, de bushalte zo vlakbij.” Als iemand de buurt kan promoten is het Thea Siegel wel. Op het randje van Slotermeer en Geuzenveld, nabij de rotonde aan het eind van de Burgemeester de Vlugtlaan woont ze daar al 32 jaar met echtgenoot en veel plezier. Een blik naar buiten. Bomen, bomen en nog eens bomen. Zowel aan de voor- als aan de achterkant. “Het is hier net een bos!” Jammer dat er wat groen weg moest; voor de veiligheid. Maar ze is een optimist. “Nu kan ik zien of de bus vol is of niet.” Vooral over het openbaar vervoer is ze te spreken. “Je zit zo in de stad, op het strand, bij het station of in Haarlem.”
Waaghalzerij
Maar Thea zit ook graag thuis. Praat niet slecht over de buurt. “Ach, overal gebeurt wel wat.” Ze houdt graag de vinger aan de pols. Vandaar haar vroegere deelname aan de werkgroep verkeersveiligheid. Zij ziet het immers vaak gebeuren op de rotonde. De waaghalzerij die wordt uitgehaald door fietsers en automobilisten. Het loopt meestal goed af. Ook laat ze zich bij het stadsdeel uit over buurtwensen: biobakken hier en kledingbakken daar graag. Ze geniet van de bloemen op de rotonde. “Leuk he, dat ze dat daar hebben geplaatst.”
Duimen
De jaren zeventig. Hoe prachtig ook de woning aan de Van Beuningenstraat was, de familie Siegel en de twee dochters moesten het er zonder doucheruimte doen. Driehoog was ook wel erg hoog en ook: “Alle lieve mensen daar gingen verhuizen.” Via een advertentie, die ze nota bene op vakantie in Spanje las, kwam ze aan een woning in Osdorp. Te klein, maar er kwam een beter aanbod: in Slotermeer. Vlakbij haar ouders, dus de buurt was bekend. Ze heeft de eerste Westelijke Tuinstad zien groeien. Herinnert zich bus F, het zitten aan de dijk voor de tijd dat de snelweg er lag en het vele zand. Toen ze 32 jaar geleden haar huidige woning voor het eerst binnenstapte, wist ze het meteen. “Duimen dat we dit krijgen, meiden!” zei ze tegen de dochters. Eindelijk een ruime woning, geen hokkie. En de bofkont: de buren zijn fantastisch.
“Wat wordt er veel gebouwd om ons heen, he. En dan die prijzen. Dat noemen ze betaalbaar! Natuurlijk zijn er mooie huizen bij. Maar ik vraag me af wie dat er voor uit wil geven.” De goeie ouwe tijd. Thea en echtgenoot betaalden 32 jaar geleden 333 gulden per maand. “Dat was nog een groot bedrag na de 88 gulden in de Van Beuningenstraat.” Maar met plezier. Nog steeds. “Ik zou geen plekje in Amsterdam weten waar ik anders zou willen wonen. Wij blijven hier.”