Alleen tussen zes plankjes
We trouwden in de zomer van 1968. Hoewel nog steeds innig tevreden met ons huisje, het werd te klein en ik dacht toch ook al eens aan kinderen. Najaar 1969 kreeg mijn man een 3-kamerwoning aangeboden in Bos en Lommer. Maar ja ... een 3-kamerwoning, daar ben je ook zo uitgegroeid. En Bos en Lommer? Alsjeblieft niet zeg, wij wilden onze buurt niet uit!
Toch aanvaardden we de woning, maar we bleven in de Tollensstraat. Via advertenties “Wilt u kleiner? Wij willen groter!” probeerden we Bos en Lommer te ruilen voor iets beters. Dat lukte, en hoe! We kwamen met mensen in de Nicolaas Beetsstraat, tot overeenstemming. Zij naar Bos en Lommer, wij naar hun benedenhuis met tuin en 1e verdieping op amper 5 minuten lopen van ‘onze’ Tollensstraat!
Dat hier ook geen douche was en de wc-deur niet dicht kon, dat was van later zorg. Dit was een huis om nooit meer te verlaten, om met mijn man te spreken: alleen tussen zes plankjes. We wonen hier nu 41 jaar en hopen er tot onze dood te kunnen blijven.
Het is 2010, ik ben 65 en op en top “westerling”, hoewel, dórpeling in de stad is eigenlijk een betere omschrijving. Ik hoop dat de mensen die hier ooit na ons komen wonen dezelfde binding met huis en buurt ervaren.
Lia Ouwehand
Lia was een van de cursisten van de schrijfcursus november-december 2010 van het Geheugen van West.
Kijk hier voor de andere delen van dit verhaal en voor de verhalen van de andere cursisten van deze schrijfcursus.
