Hokken
Begin 1967 kreeg ook ik een halve woning aangeboden. Tollensstraat 115’’’, bijna op de hoek van de Jacob van Lennepkade. En ik hoefde er niet voor te trouwen, ik kon er, ‘hokkend’ met mijn aanstaande echtgenoot, zo in. Mijn vreugde over juist deze plek in de stad is met geen pen te beschrijven. Het uitzicht op het terrein van het WG Foto: collectie Lia Ouwehand
HOE uitgewoond het er ook uit zou zien en WAT de bewoners ook aan overname zouden vragen, ik nam het! Hoewel, op die overname heb ik nog wel afgedongen: “Neem die gordijnen en vloerbedekking maar rustig mee hoor”. Agossie ... de huur bedroeg f 34,40 per maand.
Zus en zwager hielpen bij het opknappen en ik, inmiddels dus wij, was in de wolken met ons paleisje dat bestond uit 1 kamer, waarin ook ons onderschuifbed, een keukentje zonder warm water en daarin de wc. Zat je op de pot, dan zat je met je knieën tegen de deur, dus die bleef openstaan.
Maar luxe: vanwege de hoek woonden we met slechts drie ‘gezinnen’ op een trap, geen voor of achter dus. Wij keken op het westen; lekker licht en hmmm, middag- en avondzon in huis!
Schuin weg zagen we het terrein van het Wilhelmina Gasthuis en dat bleek op enig moment nog heel apart. Mijn man werd er eens ter observatie opgenomen, maar bleef lopend patiënt.
’s Morgens wandelde hij soms naar de achterkant van het Chirurgiegebouw, ging aan de waterkant staan en floot er ons familiedeuntje net zo lang tot ik het raam opende en we elkaar konden toezwaaien.
West was ondertussen helemaal mijn buurt, wat zeg ik, mijn thuis.
Hier wilde in ALTIJD blijven! Ik was 21 jaar en kon me geen groter geluk wensen.
Later nog een deel (met zelf gemaakte prachtige oude foto's) van dit verhaal.
Lia was een van de cursisten van de schrijfcursus november-december 2010 van het Geheugen van West.
Kijk hier voor de resultaten van de schrijfcursus november-december 2010.
