Mijn eerste kennismaking met West was bepaald niet positief. Ik fietste van m’n ouderlijk huis in Oost, grens Zuid, door de Kinkerbuurt en voelde me niks op m’n gemak. Die smalle, grauwe straten, die drukte en rotzooi overal, die verwaarloosde oude huizen. Bah, wat een groezeligheid, wat een naargeestige, armoedige troep, wat een rótbuurt.
Daar wilde ik echt NOOIT wonen. Het was 1959, ik was 14 jaar en had weinig benul.
Euforie
Vier jaar later trouwde mijn zusje want: via via via had ze een halve achterwoning in de Jacob van Lennepstraat te pakken. De euforie was dermate groot dat we geen woord vuil maakten aan het feit dat het in zo’n armetierige buurt was op een woning' zonder douche, de wc op de gang en een stoffig, uitgesleten, krakend trappenhuis. Ik was hartstikke blij voor m’n zus en ging vaak op bezoek. We deden dan samen boodschappen en zo raakte ik al snel vertrouwd met de buurt en ... veranderde ik rigoureus van mening.
Dat treurige West bleek een reuze gezellige, levendige buurt. Al die winkeltjes waar je zo vriendelijk geholpen werd, een praatje had, die vrolijke, recht voor z’n raap Ten Kate Markt èn het Vondelpark èn het Leidseplein zo dichtbij.
Ik vond het duizend keer leuker dan het mij nu véél te keurige, saaie, onpersoonlijke gebied rond het Amstelstation dat nog altijd mijn thuisbasis vormde. In West (heette het al Oud West?) rook en voelde ik vrijheid, ik zou daar DOLGRAAG willen wonen.
Ik was 18 jaar, smachtte naar zelfstandigheid, maar moest voorlopig nog op kamers.
Later meer delen (met zelf gemaakte prachtige oude foto's) van dit verhaal.
Lia was een van de cursisten van de schrijfcursus november-december 2010 van het Geheugen van West.
Kijk hier voor de resultaten van de schrijfcursus november-december 2010.
