Op 18 jarige leeftijd kwam ze in 1997 vanuit midden Turkije, in het kader van gezinshereniging met haar man, naar Amersfoort. De inburgeringcursus was toen nog niet verplicht — die werd in 1998 ingevoerd — en zodoende kwam het er niet van een taalcursus te volgen. Ze heeft geen moeite gehad zich aan te passen, wel heeft ze tijd nodig gehad om te wennen aan de nieuwe situatie.
“Mijn leven was niet makkelijk.” Familieomstandigheden hebben haar vroeg wijs gemaakt. Ze wilde haar ervaringen gebruiken om andere mensen te helpen en ze realiseerde zich dat het leren van de Nederlandse taal onontbeerlijk was om hier een bestaan op te bouwen.
In vijf maanden tijd leerde ze voldoende Nederlands om zich in Driebergen te kunnen schrijven op een HBO opleiding. Al in het eerste jaar had ze een stageplek nodig. Elif had geen werkervaring en geen vervolgopleiding gedaan na in Turkije het lyceum doorlopen te hebben. Het vinden van een stageplek heeft haar dan ook veel moeite gekost. Het voordeel was wel dat haar Nederlands er met sprongen op vooruit ging. De sollicitatiegesprekken, de presentaties en de werkstukken, en een ijzeren wil om het doel te bereiken hebben bijgedragen aan een goede beheersing van de taal. Uiteindelijk vond ze haar stageplek een centrum voor duurzame inburgering.
Na een turbulente periode in de privé-sfeer is Elif na de zomervakantie verhuisd naar Haarlem, ingeschreven aan de Hogeschool van Amsterdam en heeft ze haar stageplek gevonden bij de Brug. Nu ze een beetje tot rust komt merkt ze hoe ingrijpend de gebeurtenissen in haar leven zijn geweest. Ze is er een beetje moe van. Toch geeft ze niet op. Ze droomt van een baan als maatschappelijk werkster en een universitaire studie “alleen voor haarzelf.” Een doorzetter die mensen wil helpen en ze wil stimuleren wat van hun leven te maken.
“Wat je meemaakt maakt jou.” Elif, een aanwinst voor onze samenleving.
++++++