Tranen in haar ogen vanwege de vele felicitaties. Van de PvdA (Robin de Bood is thans stadsdeelvoorzitter en weer lijsttrekker), van de ANBO (Bond voor ouderen), van de krant (Westerpost), van vrienden, dochters, kleinkinderen en bij deze ook van het Geheugen van West. Het buffet staat vol kaarten, de bloemen worden af en aan aan de deur gebracht. Ze kon er niet om heen donderdag de 19e januari. An Slaakweg is 80 geworden. Hoe dat voelt? “Niet anders dan 79.”
Uitzicht
Een nuchter mens. Met het hart op de goede plaats. Strijdbaar. Opgegroeid in een socialistisch gezin. Een leven in het teken van de SDAP en de PvdA. Ze heeft nog wat campagnemateriaal bewaard. Dat zal ze straks moeten inpakken, want renovatie van de markante flat aan de Slotermeerlaan dwingt haar te verhuizen. Terugkeren is geen optie. Slaakweg houdt niet van een lift en het is tijd voor een benedenwoning. Ze wil graag een aanleunwoning bij het Gerhardhuis. Ze wil graag in haar eigen buurt blijven wonen. Verontwaardigd: “Hier een brief dat ik in het Leo Polakhuis terecht kan! Zo ver uit de buurt en ook nog eens met uitzicht op de begraafplaats!”
Gewone arbeider
An Slaakweg is nog altijd strijdbaar in haar uitspraken, al zegt ze dat ze milder is geworden. De PvdA — nog altijd haar partij — is volgens haar duidelijk minder strijdbaar geworden. Dat wrijft ze Robin de Bood ook goed in. Slaakweg: “Ik stemde altijd rood omdat de PvdA aan de gewone arbeider denkt.” Ze hoopt dat dat nog steeds is. Of De Bood een leuk huisje voor haar kan regelen? En of hij aan de ouderen wil denken. Op dat laatste volgt een overtuigende instemmende knik naar de jarige. Een toch nog altijd strijdbare vrouw die zich jarenlang in heeft gezet voor haar partij. Ze doet het wat rustiger aan. “Ik maak graag kaarten.” Partijkrantjes loopt ze niet meer. Gaat lastig met een rollator.