Slechts één keer heb ik mee gedaan aan het evenement dat door de Watervrienden elk jaar werd georganiseerd voor de leden, het zwemmen van de Bosbaan. In mijn herinnering waren het twee afstanden, 1 en 2 km. In mijn jeugd werd ik niet echt gehinderd door enige vorm van sportieve aspiraties (nu nog steeds niet moet ik bekennen) en dat maakte, dat ik het na 500 meter voor gezien hield. De afstand die ik voor de boeg had en het besef, dat het niets meer opleverde dan een armetierig vaantje, deed mij besluiten links uit de flank te gaan, de wal op te klauteren en in gestrekte draf richting de kleedkamer te gaan. Ooit zei een behandelend arts mij, dat ik wat aan mijn conditie moest werken en mijn antwoord was: "Nooit conditie gehad, kan ik er dus ook niet aan werken", dan weet u dat die gestrekte draf eigenlijk een sukkeldrafje was.
Mijn moeder maakte ook gebruik van het Marnixbad, zij ging er heen met de wekelijkse was. Huurde zij eerst in de van Hogendorpstraat een Hoover met daarop een heuse wringer en daarnaast een centrifuge, bij opening van het "washuis" werd zij eindelijk verlost van op zondagavond de was al opkoken en tot maandagochtend inweken en dan de wasmachine en centrifuge aan het werk houden. Ook het ophangen van de was in huis (wij hadden geen tuin) was niet echt een genoegen, niet voor haar maar ook voor ons niet. Eigenlijk was er elke dag wel wat te doen aan "de was", strijken, invochten en boorden met stijfsel mooi strak maken aan de overhemden, een wekelijkse martelgang.
Nu kon zij met de vuile was heen en kwam met een schone was weer thuis. Netjes gestreken, het kon zo de kast in, wat was dat mens daar gelukkig mee.
In het washuis kwamen natuurlijk ook de vrouwen uit de Jordaan en het werd een feest als er wat zangeressen binnen waren, dan was de Opera in Milaan er een boerenschuur bij. Na Hoedendoos, Maria Samorra, Zwarte Riek, een feest om te horen.
Toen ik op de ambachtsschool zat, ging ik op maandag altijd naar het washuis om mijn moeder op te halen, kon ik mooi helpen slepen met de schone was naar huis. Schitterend als je dan bij het binnenkomen het gezang hoorde en mijn moeder zong uit volle borst mee. Ze heeft aan de wieg gestaan van het zangkoor Zang na Studie en haar stem was zuiver. Genoten heb ik er van.
Het "oude" bad heeft er "maar" 51 jaar gestaan, maar ik denk, dat zeker van mijn generatie, er heel veel meisjes en jongens er veel plezierige uren hebben doorgebracht.
Het Marnixbad
In 1955 werd het zwembad geopend door de toenmalige koningin Juliana, ik was toen bijna 11 jaar. Bijna vanaf het begin werd het bad ook gebruikt door de zwemvereniging "De Watervrienden" en omdat ik altijd weer sterk door het water werd aangetrokken, mocht ik lid worden van die vereniging. Ik heb daar toen mijn zwemdiploma's gehaald, A, B, jeugd C en C, later heb ik ook nog het diploma 'Reddend zwemmen' gehaald.
De achterkant van de was-, bad- en zweminrichting (het nu gesloopte Marnixbad), Marnixplein 5-7. Foto: Beeldbank van het Stadsarchief, niet gedateerd.
Alle rechten voorbehouden
Alle rechten voorbehouden
1546 keer bekeken