Ome Ben

Hoe het mogenlijk is dat hij altijd als eerste aan de zaak was is mij een raadsel. Tenslotte was hij bijna elke avond dronken of verkeerde hij in benevelde toestand. Om dan toch altijd op tijd op zijn werk te zijn is in mijn ogen een prestatie van de eerste orde.
Deze en andere anekdotes komen uit de mond van een caféhouder, genaamd Weglever*. Hij was uitbater van café ‘de wenteltrap’ in de Gravestraat achter de Nieuwe Kerk. Hij vertelde: “Elke namiddag als Ben, de timmerman, uit zijn werk kwam, met zijn tas onder zijn arm, bracht hij een bezoek aan ‘de wenteltrap’. En wij dronken dan samen een hele liter jenever op. Ik heb hem verschillende keren naar zijn woning in de Nieuwe Nieuwstraat gebracht als hij teveel op had. Zelf heb ik een lever die ook niet meer honderd procent is.”

Ik dacht meteen: hoe zou dat nou komen. Dat je het aan je lever hebt is je eigen schuld, en dat je Ome Ben elke avond dronken zat te voeren is ook jouw schuld! Maar Ome Ben heeft iets terug gedaan, hij betaalde de hele fles, dus hij heeft mede jouw lever naar de knoppen geholpen. Boontje komt om zijn loontje.

2012
Dit hoorde en dacht ik allemaal toen ik in het ziekenhuis was voor controle na een staaroperatie. Weglever* zat daar ook voor dezelfde operatie. Hij had net wat oogdruppels gehad en moest in de wachtkamer wachten tot hij weer geroepen werd. Ik zeg: dat kan wel even duren. Op een schoolbord werd met krijt al gewaarschuwd voor een uur of langer! We raakten aan de praat en zo hoorde ik het een en ander. Het was puur toeval dat wij bij een en dezelfde persoon uitkwamen, namelijk Ome Ben.

* is een gefingeerde naam.

Ome Ben was een oudcollega van mij en is niet meer onder ons. Hij stond aan onze werkplaats op de Jacob van Lennepkade in Oud-West, en maakte zich daar, ondanks zijn wankele levenswandel, verdienstelijk.