Walter Budde. Ook begin jaren zestig geboren. Groeide op in de Dirk Sonoystraat in Geuzenveld. Mijn vriendje. Ik heb nog een schoolfoto waar hij op staat. Een kerstboom en een gekke zelfgemaakte hoedjes. Ik herinner mij niet meer gedetailleerd hoe ik met hem speelde. Hoe wij naar school liepen. Wat ik wel weet zijn de verhalen van mijn ouders. Walter haalde mij op voor school, één verdieping hoger, en riep dan heel hard mijn naam door de brievenbus. "Hilbêrt!!!"
Een nieuwe start
Rond mijn zesde levensjaar ben ik verhuisd naar Osdorp. Walter verloor ik een beetje uit het oog. Zo gaat dat. Zo werkt dat. Nog minstens één keer kwam hij langs met zijn ouders en zijn zus en broertje... Ook zij verhuisden naar een nieuwe start in Amsterdam-Slotervaart.
Zo gaat dat
Weer jaren later herkende ik Walter tijdens een warme dag in het Sloterparkbad. "Hé, ben jij niet Walter Budde?" Hij antwoordde bevestigend. "Ja, ik ben Walter..." Verder werd er niets besproken. Walter had blijkbaar andere herinneringen. Zo gaat dat. Zo werkt dat.
Ongeluk
Korte tijd later, ergens in 1975, was het dat een oud-buurvrouw ons attendeerde op een krantenbericht. Over een ongeluk. Een vrachtwagen. Fiets. Val. Dood. Walter Budde. Ik herinner mij het telefoongesprek dat mijn vader voerde. Ik zat vlak bij hem toen hij het telefoonnummer van de ouders van Walter draaide. Er werd opgenomen en mijn vader stelde zichzelf voor. Als puber merkte ik niet dat mijn vader naar woorden zocht. Het leek als vanzelf te gaan.
"Het is waar van Walter hè?"
"Hallo, dit is Steensma aan deze kant. Zeg, het is waar van Walter hè?" Het antwoord hoorde ik niet maar het was duidelijk. Walter was overleden en ik leefde verder.
Herinneringen.
Nu, zo'n 38 jaar later leef ik nog.
Soms, heel soms denk ik terug.
Aan die paar jaartjes die ik samen was met Walter.
Een onuitwisbare indruk.