Vriendinnetje (deel 1)

Ik wilde naar Hedy toe gaan, maar dat durfde ik niet ...

7 Fans
Oud-West

Ik was 8 jaar en we woonden in Oud-West Ik zat in de derde klas van de Sint Maria-school aan de Da Costakade. Leren was leuk, maar de rest niet.

De Maria school aan de Da Costakade 22A Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van Amsterdam, april 1981

De Maria school aan de Da Costakade 22A Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van Amsterdam, april 1981

Alle rechten voorbehouden

Ik was een rustig kind, het type van ‘met een boekje in een hoekje’, en werd daarom gepest, ook omdat ik de kleinste was. Op een ochtend zei de juffrouw dat er een nieuw meisje in de klas zou komen. Ze kwam uit een ver land, maar ze sprak wel Nederlands. Dat was spannend, en bij het minste geluidje dat van de gang kwam keek ik hoopvol naar de deur. Eindelijk, het leek wel uren later, ging de deur open, en de hoofdzuster duwde een meisje naar binnen. “Juffrouw, dit is het nieuwe meisje.” De zuster vertrok meteen weer. Daar stond het meisje moederziel alleen voor de klas, met gebogen hoofdje. Wat was ze klein, nog kleiner dan ik. De juffrouw kwam achter haar lessenaar vandaan en ging achter het meisje staan. “Vertel de meisjes maar hoe je heet,” zei ze. Heel zachtjes klonk het: “Hedy.” Haar hoofdje bleef gebogen. “En hoe nog meer’” vroeg de juffrouw “Hedy von Winkelmann,” zei het meisje.

Nu ging haar hoofdje omhoog. Wat was ze mooi! Dit was geen gewoon meisje, dit was een meisje uit een sprookjesboek, een prinsesje of een elfje. Ze had heel lange en heel steile pikzwarte haren waar een blauwe gloed over lag. De juffrouw wees haar plaats aan: op de voorste rij. Dat was schuin voor mij en ik moest steeds maar naar haar kijken, terwijl ik een nauwelijks merkbare niet thuis te brengen geur opsnoof. Tussen de middag ging ik naar huis, maar Hedy bleef op school, want ze woonde helemaal in het nieuw gebouwde Slotervaart, en dat was te ver om thuis te gaan eten. Ik wilde haar zó graag weer zien dat ik een half uur te vroeg weer naar school ging. Ze stond helemaal alleen op de speelplaats, de andere meisjes keken niet naar haar om. Ik hoorde er eentje ‘poepchinees’ roepen. Ik wilde wel naar Hedy toe gaan, maar dat durfde ik niet zo goed. Ik stond maar een beetje naar haar te kijken totdat de bel ging.

De volgende dag hadden we gymnastiek. Dat haatte ik, ik kon het niet, viel overal vanaf, durfde niets, en daar werd ik ook mee gepest. We moesten ons opstellen in rijen van twee, en niemand wilde naast mij staan omdat ik ‘stom’ was, en niemand wilde naast Hedy staan, want ‘ze stonk’. En zo werden wij vriendinnetjes.

Die vriendschap was wel een beetje merkwaardig, want Hedy woonde zo ver weg. Ze werd ’s morgens naar school gebracht, en ’s middags weer opgehaald. En tussen de middag bleef zij op school terwijl ik naar huis ging. We zagen elkaar dus alleen een paar minuten voordat de lessen begonnen, en in het speelkwartier.

Naar deel 2 van dit verhaal.

Gepubliceerd: 28 maart 2013

Nieuw-West Open
Dit verhaal is door Channah van Straaten verteld op 26 maart 2013 tijdens de Kleurrijke middag/avond in De Brug in Geuzenveld als onderdeel van Nieuw-West Open; dé manifestatie voor het 60-jarig bestaan van de westelijke tuinsteden.
http://www.nieuwwestopen.nl/

Alle rechten voorbehouden

493 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe