Een eind verderop, bij de brug over een kanaal, stonden wat mensen bij elkaar. Ze keken allemaal over de reling naar het water...Ik liep er naar toe en keek mee. Een mevrouw stapte net het water in, ze had haar kleren gewoon aan.Vreemd natuurlijk. Ze leek iets te zoeken en keek wanhopig rond. Ze riep: "Help me dan! Ik kan hem niet vinden!" De vrouw huilde en schreeuwde en waadde door het donkere koude water. Er kwamen steeds meer mensen kijken; een jonge man stapte het water in en begon mee te zoeken. Tevergeefs, wat ze zochten vonden ze niet..
De politie kwam, de brandweer kwam. Er ging een dreg het water in, er werd gezocht....Er werd een oude fiets opgedregd....maar dat zochten ze niet....nog meer troep....en toen, toen...werd er iets roods uit het water gehaald.....ik kon het niet goed zien en drong naar voren...rood, nat, glimmend, het was een kind. Het was een kind met een rood regenpak aan....dood. Dood!
Het kind werd op de kant gelegd en er werd nog geprobeerd te reanimeren....een kind in een rood regenpakje....ik hoorde van omstanders dat dit kind met andere kinderen had gespeeld op de brug en in het water was gevallen. Ik bleef niet kijken en ging naar de winkels....geen idee of ik gekocht heb wat ik moest kopen.
Thuisgekomen vertelde ik niets. 's Avonds in bed lag ik er over na te denken en vroeg me af hoe het voelde om te verdrinken, ik hield mijn adem in, heeeeel lang....en voelde me toen zo benauwd! Ik raakte in paniek, rende naar mijn moeder die in de huiskamer zat en vertelde huilend wat er die dag gebeurd was.
Nawoord van de schrijfster: ik ben nu 53 jaar. Deze gebeurtenis is mij bijgebleven. Ik weet alleen niet of de details kloppen (bijv. dat rode regenpakje). Misschien heb ik het in de loop der jaren veranderd. Voor altijd ben ik bang dat kinderen verdrinken, mijn drie kinderen zijn heel jong op zwemles gegaan, dat zou me nooit gebeuren!