Discriminatie in de kinderschoenen ...

Ik schrijf eind jaren 60, Prof. Dr. H. Kraemerschool.

In mijn klas zat een heus Surinaams meisje.
Als ik mij goed herinner was dit in die tijd min of meer een uitzondering.
Het was een lief, aardig en onopvallend meisje.
Haar spreekbeurt over bauxiet is mij altijd bijgebleven.

Samen met een klasgenoot vond ik het blijkbaar leuk om
haar te pesten met haar afkomst of huidskleur.
Ik kan je vertellen dat onze opmerkingen niet mild waren
en dat ook vergelijkingen met uitwerpselen gemaakt werden.

Goed, dat meisje meldt dit bij de juf en deze laatste neemt dit hoog op.
Als ik even later de klas in kom na het speelkwartier, confronteert de juf
mij met de opmerkingen die ik gemaakt zou hebben.
Ik ben overdonderd en wijzend naar mijn vriendje beken ik direct.
"Ja maar hij heeft ook …", stamel ik.
Mijn vriendje ontkent alles en ik krijg derhalve de ZWARTE piet uitgedeeld.

Juf neemt dit hoog op en schrijft een briefje welke ik direct bij de directeur in het hoofdgebouw moet brengen.
Ik loop met erg veel tegenzin naar buiten en besluit daar het briefje te lezen.
Het handschrift van de volwassene … Ik kan het niet lezen.
Onderweg vraag ik een vrouw om het briefje voor te lezen.
De vrouw leest het voor en lacht minzaam.
Haar antwoord is mij altijd bijgebleven.
"Oei, dat is niet best!"

Het maakt het er allemaal niet makkelijker op…
Korte tijd later meld ik mij bij de hoofdmeester.
Zijn ogen worden groot als hij het briefje leest.
"Wat heb je tegen haar gezegd dan?"

Het verhoor duurt lang, erg lang.
"Euh, dat ze gek is, meester ..."
De meester gelooft mij niet en vraagt opnieuw.
"Wat heb je tegen haar gezegd dan?"
Het huilen staat mij ondertussen nader dan het lachen…
"Euh, dat ze stom is, meester ...", probeer ik nog.
Dan heft de hoofdmeester zijn hand en dreigt …
(Bij mijn weten is de hoofdmeester altijd oprecht geweest en zou hij nooit geslagen hebben!)
Huilend antwoord ik: "Dat ze bruin is meester!"

Het hoge woord was er uit.
Als ik mij goed herinner is de verstandhouding tussen ons nooit geheel hersteld.
Ik heb hier echter van geleerd want ...
Dit voorval is mij altijd bijgebleven.