Een paleisje in de slechtste buurt van Nederland (1)

Interview met Ton Poot, Ernest Staesstraat

Verteller: Ton Poot
8 Fans
Amsterdam Nieuw West

‘Het is een paleisje’, zei Ton Poot over zijn woning aan de Ernest Staesstraat, de eerste keer dat ik hem ontmoette. Ik was net verhuisd naar een sloopwoning in de Kolenkitbuurt – die in 2009 bekend stond als de slechtste wijk van Nederland - en kwam hem tegen in het trappenhuis. Benedenbuurman Ton bleek al bijna zijn hele leven in het huis te wonen en was niet van plan het in te ruilen voor een nieuwbouwwoning. Later vertelt hij: ‘Ik heb nooit overwogen om te verhuizen. Ik zei altijd: Ik ga hier weg in een kist naar Barbara (begraafplaats Sint Barbara). Toen besloten ze te gaan slopen.’

Ton op de schouder van zijn oudere broer, Ernest Staesstraat 23 op de hoek met de Erasmusgracht, 1951 Bron: Ton Poot

Ton op de schouder van zijn oudere broer, Ernest Staesstraat 23 op de hoek met de Erasmusgracht, 1951 Bron: Ton Poot

Alle rechten voorbehouden

Van de Pijp naar Nieuw-West
In 1951, op vijfjarige leeftijd, verhuisde Ton met zijn ouders, drie broers en zus naar ‘Nieuw-West’, zoals ook Bos en Lommer toen werd genoemd. Het gezin kon de gloednieuwe vijfkamerwoning krijgen, omdat vader een medische indicatie had. De nieuwe buurt was een verademing, vertelt Ton: ‘Ik ben geboren in de Pijp, onder de rook van Heineken. Het eerste wat ik rook was bier. Bos en Lommer was licht, lucht en ruimte en we hadden een eigen badkamer met een douche en twee kranen!’

Ton is een nakomertje en was na de verhuizing net te jong om naar de lagere school te gaan. ‘Ik kon dus een jaar lang heel veel buitenspelen. Daar was alle ruimte voor. Dat was in de Pijp wel anders. Daar mocht ik de stoep niet af’, vertelt hij. Er woonden veel andere gezinnen met jonge kinderen in de buurt. Vanzelfsprekend ging Tons gezin veel met de buren om: ‘Natuurlijk kende je iedereen.’ Ton speelde veel aan de Erasmusgracht, die toen het Kattegat werd genoemd. De huidige gracht was nog een slootje met veel riet eromheen. Ton vertelt: ‘Samen met buurjongens bouwden we met bouwhout vlotjes om het water op te gaan. Dat hout moesten we stelen, van de bouwplaatsen in de buurt.’

Ernest Staesstraat, op de achtergrond de Jacob van Arteveldestraat en de ‘Kolenkit’, 1959 Bron: beeldbank Stadsarchief Amsterdam

Ernest Staesstraat, op de achtergrond de Jacob van Arteveldestraat en de ‘Kolenkit’, 1959 Bron: beeldbank Stadsarchief Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

De ‘vinger Gods’
Ton ging naar de lagere school in de Robert Scottbuurt. Daar stond een Finse noodschool van hout. ‘Ik zat met 40 kinderen in de klas. Het was de tijd van de geboortegolf’, vertelt hij. Dat het schoolgebouw wat te wensen over liet, bleek tijdens een gebeurtenis die Ton zich nog goed herinnert: ‘Toen het op een gegeven moment hard stormde, is het dak van onze school gewaaid.’ Ook de Sint-Josephkerk, waar het katholieke gezin Poot naartoe ging, stond in de Robert Scottbuurt. ‘Nu is dat geen kerk meer. In 1990 werd het een klimhal’, zegt Ton. De bekende Kolenkit- of Wederopstandingskerk, waaraan de buurt zijn naam dankt, bezocht het gezin nooit. Ton: ‘Dat was een protestantse kerk, dus wij bemoeiden ons er niet mee. Die kerk was van de vijand. Iedereen moest eigenlijk katholiek worden.’ Ton kent de Kolenkitkerk als de ‘vinger Gods’: ‘In het begin werd het zo uitgelegd: het schip was de hand, de toren was de vinger Gods die omhoog wijst naar de hemel en het huis van de dominee was de duim.’

Lees ook deel 2.

Alle rechten voorbehouden

647 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
kees de haan

de Spar

Hallo leuk om dit te lezen ben zelf oud buurt bewoner wij waren de eerste bewoners van nummer 45 2hoog boven de spar winkel.Als kind was het een top buurt om te wonen ,zeker na wittenburg was het een paleisje.in de winter van de ringdijk af met de slee.De erasmusgracht was stilstaand water
er liepen nog een paar koeien op de dijk.Ik heb het gak gebouw nog zien bouwen.prachtig om in en op te spelen je moest alleen op passen er was wel een wacht aanwezig die stuurde je weg.Als kind heb ik me nooit verveeld een top buurtje om op te groeien.denk soms met enige wee moed aan terug.

theo

Mijn Oom Tonnie

Wat leuk om dit te zien en te leezen. Ik heb nog met mijn Oma en Oom gewoont in 1970 voor een paar maanden toen ik 5 jaar oud was. Oma was erg strikt maar ook heel erg lief. Ik heb nog een oude film waar ik bij mijn zelf in Oom Ton's eend rijde terwijl hij naast de auto holde. Wat een fijne man is hij, en wat een heerlijk gezellige tijd heb ik daar gehad. Bedankt Oom Tonnie :-)