Nee, geen uitgestrekt gebied van voetbalvelden en tennisbanen.
Ik spreek over de zestiger jaren toen ieder zichzelf respecterende speeltuinvereniging zich ‘sportpark’ noemde.
Sportpark De Ruijter
Een grindveld om een balletje te trappen na schooltijd, korfbaltraining in de avonduren, een houten klimkooi met zand eronder, een levensgevaarlijke Engelse wip en een achthoekige zandbak; met steen ommuurd waar je lekker tegenop kon springen om je er vervolgens overheen te slingeren, de steeds kaler wordende neuzen van je schoenen en je boze moeder ten spijt. O ja, en een beheerder. Toen nog een gezaghebbend heerschap die je alleen van verre dorst uit te dagen.
Het ‘sportpark’ lag tussen de Gerard Callenburg-, Jan de Haen- en Tjerk Hiddes de Vriesstraat in Oud West. Wij keken er vanaf de Callenburgstraat nr. 51 III overheen. De ingang in de diepte recht beneden ons. Naar school, de Israel Querido, was vijftig meter lopen.
Ik kuier terug naar huis van een uitje met m’n werk in de buurt van de Bilderdijkkade. Bonbons gemaakt en gezien wat pure vloeibare chocola kan doen met sommige van mijn vrouwelijke collega’s. Ze gaan door het lint voor een lepeltje.
De zon schijnt plezierig en vanaf de Willem de Zwijgerlaan sla ik bijna automatisch de Rijpgracht op en slinger door de buurt waar ik ben opgegroeid, stekelbaarsjes heb gevangen, terwijl m’n visdraad tot woede van m’n pa voortdurend in de knoop raakte, en met m’n eerste liefde onwennig heb gevreeën op m’n zolderkamertje. Dezelfde grachtengroene deuren als toen, maar wel thermopane ramen in plaats van die loodzware voorzetdingen.
Mijn Sportpark De Ruijter is niet meer. Het gebouw van De Queridoschool die met de Herman Gorter een U vormde rond de speeltuin (de gymzalen op de kop) is verdwenen en dus kun je van waar ik nu sta de Karel Doormanstraat zien. Om de hoek was de Dr. Mansveltschool. Gebouwen verdwijnen maar de herinnering blijft. Sneeuwbal- en andere gevechten tegen ‘die christelijken’. De ‘Mansvelt’ is nu een (multi)cultureel activiteitencentrum.
De speeltuin is er nog steeds. De zandbak vervangen door een skateboardhelling. Het klimrek door een aan alle veiligheidseisen voldoend type. Een klein trapveldje. En er staat geen manshoog hek met vervaarlijke punten meer omheen, waar je - nog even spelen na sluitingstijd - op z’n minst je broek aan openhaalde. Een andere vorm van spelen, maar in ieder geval nog steeds ruimte, ruimte voor kinderen om hun creativiteit te ontplooien. En af en toe een gezond robbertje met elkaar vechten natuurlijk.
Het bakstenen elektriciteitshuisje, schuin achterin, is de enig resterende getuige van míjn jongensjaren.
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje
Gepubliceerd: 18 augustus 2006
16400 keer bekeken