Dubbelspion

Ik loop door een van de oudere wijken van Amsterdam. Een van de chiquere, zonder villa’s, maar met halfhoge bakstenen huizen en veel uitbouwtjes. Op een van de grachten wordt mijn blik getrokken door een zogenaamd ‘spionnetje’ aan een raam. Het is een opvallend exemplaar. Een soort verlengde buitenspiegel van een oude Volkswagen Kever. Aan het raam erboven hangt er nog een. Een dubbelspion!

Ik ben blij verrast er weer eens een te zien, want deze voorlopers van de schotelantenne aan het raam – alhoewel die natuurlijk vooral binnenshuis een blik geeft op de buitenwereld - zie je nog maar zelden.
Dit terwijl ik zopas nog in de krant las dat nieuwerwetse colporteurs (huis aan huis verkopers) en overvallers ouderwets hun voet tussen de deur zetten om u iets aan te smeren of op andere wijze geld afhandig te maken. En daarbij was zo’n gluurspiegel in het verleden handig.
Als kind in Oud-West hadden we er soms last van. Buurvrouw Glas in het benedenhuis en de buurvrouw van 1-hoog (ben haar naam vergeten) waren al zeer op leeftijd. De buurmannen hadden inmiddels het heden voor het eeuwige verruild en de oude besjes sleten hun dagen vooral met het in de gaten houden van wat er voor hun deur gebeurde. Onze speelactiviteit op de brede stoep bestond vooral uit het onschuldige ‘busje-spelen’ en bij tijd en wijle het minder onschuldige ‘belletje trekken’ en (o jee) ‘1-2-3-4-5-6-7- wie mag ik een zoentje geven’ (let op: door je oogharen kijken of je wel bij het gewenste meisje uitkomt!)
Vooral bij het belletje trekken was het de kunst om eerst vriendelijk in het volledige zicht van het spionnetje de buurvrouw uitbundig gedag te zwaaien om vervolgens uit te kienen waar we uit beeld verdwenen om ongestoord, en zonder dat het aan je ouders werd doorgebriefd, kattenkwaad uit te kunnen halen.

Enfin, dat lukte niet altijd en als ik deze dubbelspion zie hangen heb ik op voorhand medelijden met de kinderen in deze buurt.