Juweeltje

Ineens stond ik er. Alleen. Smaragdplein. Oase in Amsterdam Zuid tussen Amsteldijk en Rijnstraat. De ingang aan de Carillonstraat is een poortje. Ik kom van de andere kant en sta als eerste oog in oog met het grijsgroene koepeldak van een……..Tja, wat is het. Een clubgebouw? Een tot moskee omgedoopt Berlagiaans buurthuis?
De stilte is oorverdovend. Vanuit de deuropening van een van de aan de linkerkant gelegen huizen krijg ik gezelschap van twee negers en een piano. Ze bewegen ook soepel zonder de muziek van het instrument waar ze vervolgens loom op gaan staan leunen. Moet het ding naar binnen of is het net naar buiten gebracht. Geen spoor van besluiteloosheid bij de twee. Berusting in de zon. Elkaar en mij gebeeldhouwd toegrijnzend als een groepje aardewerken muzikanten bij Blokker (€ 14,95, voor op de kast of voor het raam)
Ik neem hun geduld over voor zover ik dat met mijn Hollandse gedrevenheid kan. ‘Onthaasten’ is niet door ons uitgevonden.
Midden tussen een islamitische school en wat onbeduidend struikgewas ligt een geasfalteerd trap- en basketbalveldje. Enorm hoge hekken eromheen. Ik vraag me af of het de bedoeling is de bal binnen te houden of de kinderen liever buiten. Dit is geen speelterrein, maar een luchtplaats. Met weemoed denk ik aan mijn eigen speelterrein in de zestiger jaren. Een enorm grindveld, omzoomd door metershoge altijd ruisende populieren.
Slagbal met rondjes en voetbal, ’s winters schaatswedstrijden op het ondergespoten veld; legioenen kinderen.
De bel van de school haalt me terug in de werkelijkheid. Een laatste blik achterom voor het poortje. Een pleintje dat je wel móet onthouden, ook zonder media-aandacht. Smaragdplein. Een juweeltje. Jammer alleen van dat hek.

Gepubliceerd: 30 augustus 2006
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje