Krasse knarren op de tennisbaan

Toen wij nog maar pas in 1987 op onze huidige woonplek in Slotermeer waren gearriveerd, en ik de buurt een paar keer had verkend, sloegen mijn dochter en ik er regelmatig een balletje. Overdag was er destijds nog niemand anders die hunkerend stond te wachten om onze plaats in te nemen. Dat is tegenwoordig wel anders. Telkens als ik er langs fiets richting stad zijn de banen bezet. Laatst zag ik iemand (een aan zijn slag te zien ervaren tennisser) een paar jongens en meisjes lesgeven en recent ontdekte ik dat ook een internationaal duo (een recent in Amsterdam wonende Italiaan en zijn Japanse vriend) hun slagen op de banen aan het verbeteren waren.

Maar het leukste zag ik een paar weken geleden. Na een toch wel koude periode voor, zoals dat volgens de Gerrit Hiemstra’s van het journaal heet, ‘de tijd van het jaar’ kietelden de eerste aprilzonnestralen de aarde bij een temperatuurtje van een graad of 8. Wederom fietste ik richting stad, dit keer voor een controle van mijn contactlenzen. Perplex stond ik stil bij de tennisbanen. Op een daarvan stonden twee mannen die naar mijn inschatting in ieder geval de 70 waren gepasseerd. Met tanig gespierd ontbloot bovenlijf en van die campingshorts aan die mijn vader ook nog droeg, bestookten ze elkaar gepassioneerd met woeste forehands en subtiele dropshots. met open mond bleef ik een tijdje genieten van hun uitdossing en enthousiasme van deze twee 'krasse knarren'.

Maandag ga ik ook maar weer een een partijtje ballen en ik hoop dat ik het net zo lang zal volhouden als deze twee bikkels. Geweldig!