Vandaag, 23 december 2006, heb ik afscheid genomen van Stam. Nee, niet die grote kale kanjer die al menige wedstrijd voor onze Amsterdamse godenzonen heeft gered.
Ik heb het over munten, verkeersborden, nopjes, honingraatjes, apenkoppen en (toch ook wel) amsterdammertjes. Mijn favoriete dropsoorten, waarvan ik steevast minimaal een keer per maand een flinke puntzak van 500 gram aanschafte bij de in zuurstokroze schorten gestoken dames van chocolaterie Stam op de Burgemeester de Vlugtlaan; en soms een grootformaat chocoladespek voor mevrouw Van Koert. Lieve dames met een zoet hart. Het is zuur, maar ze konden na 50 jaar Amsterdam Nieuw West te hebben verwend met hun lekkernijen, niet meer opboksen tegen de veranderende wensen van de omgeving. Ben ik langzamerhand nog de enige dropliefhebber in Slotermeer? En waar moet ik nu m’n vakantiezak vandaan halen?
Goed, ik schep dus voor de allerlaatste keer dan maar twee puntzakken vol en probeer de lieverds nog een hart onder de riem te steken. Toch wel een goeie afvloeiingsregeling of een Sociaal Plan? De terneergeslagen blikken zeggen genoeg. Het is over en uit. ‘Voor haar is het het ergste’, zegt een van de vrouwen over haar collega. Ik haal adem, maar durf toch niet te vragen waarom. Ik ben geen Caroline Tensen of Henny Huisman.
Met een geforceerde glimlach wens ik ze evengoed fijne feestdagen en een voorspoediger 2007.
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje
Gepubliceerd: 26 december 2006