Speelruimte

Een nieuw jaar, dus ik loop op de eerste middag van 2008 in een aarzelend zonnetje richting Sloterplas. Even het water en de bomen laten zien dat ik er nog ben.
Langs de gebruikelijke route eerst wat doelloos slenterende knapen die hun overgebleven rotjes een stukje mijn richting uit gooien. Vol verwachting kijken ze me aan. Ik glimlach. Herkenbaar. Deed ik vroeger ook, hooguit met iets minder bravoure.Verder.

Noordzijde. De ijzeren doeltjes op het trapveldje bij de eindhalte van tramlijn 14 en 7 blinken in de zon. Schuin tegenover ligt Watersportschool ‘De Duikelaar’.
Ik denk aan Luis Suarez en de strijd tegen zijn imago.
Drie jochies van een jaar of tien, hun winterjassen lastig in de weg, trappen een bal.. Hun spelletje is eenvoudig als een doorsnee training van Ajax: eentje in het doel, een ander zet van rechts voor en de derde kopt of trapt de voorzet richting goal.
Ik denk aan Oranje en het EK.
Twee van de drie voorzetten eindigen tegen de zijspijlen, maar de profs in de dop geven niet op. ‘Eentje halfhoog, Jordy! Goed geraakt man; pech!’
Volhouders. Een nieuwe generatie met een doel. Geef ze speelruimte. We hebben ze nodig.

Gepubliceerd: 17 januari 2008

Lees ook de andere verhalen van Ruud.