De spotvogel (Hippolais ictierina)
Tsjirrp tsjirrp, fuuwíet fuuwíet, pfioew, tri-tri. Ik kijk om me heen. Het is zaterdagochtend en ik kom net met vier geurige broodjes terug van de Marokkaanse bakker in de Burgemeester Fockstraat.
De winter, die pas volgens de kalender over een maand overgaat in lente, is al maanden zelf een vermomde lente en herfst tegelijk. Vannacht nog werd ons slaapkamerraam geteisterd door westelijke windstoten als aanrollende golven. Ik waande me even veertig jaar terug in m’n tentje achter de duinen bij Bloemendaal. Je ziet de zee niet, maar hoort haar wel.
Friuut friuut, kikoe kikoe. Daar is het weer en het geluid lijkt me van hoek tot hoek, van boom tot boom te volgen. Ik kijk omhoog, tussen de kale takken doorspiedend. Niets.
Vorig jaar zomer hoorde ik het voor het eerst in de buurt. Steeds ’s morgens vroeg de merels en in getal toegenomen grasparkieten overstemmend. Onmiddellijk kwam de gedachte ‘spotvogel’ in me op. Nu weer. Nog nooit gezien, maar met de enorme schat aan fluitvarianten kan ik het niet mis hebben.
Alhoewel, bestaat ie eigenlijk wel? Ik ben ook maar een geboren en getogen stadsmens! Even Googelen en … ja hoor, daar is ie: ‘een schuwe vogel die voornamelijk in dicht struikgewas te vinden is, soms in tuinen en parken. Te herkennen aan de zeer luide, afwisselende zang.’ En verderop de bevestiging van mijn gevoel: ‘de spotvogel kan de zang van tientallen vogels imiteren.’
Hij blijkt ook een beschermde status te hebben in Nederland, omdat hij tot de gevoelige soort behoort en de populatie sterk is afgenomen.
Ik kijk nogmaals omhoog. Goed zo jongen, hou je maar schuil. Ik luister wel.
Gepubliceerd: 14 maart 2008
Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.
385 keer bekeken
Ruud van Koert