Ruud van Koert
Het thema van de boekenweek is ‘het dier’ en dus heb ik nog meer aandacht dan anders voor de natuur in de omgeving van ons huis. Vooral dieren die je hier niet geregeld ziet trekken mijn aandacht. Kijk, mollen zijn er bij het begin van de lente genoeg en buurkatten die hen met rare kattensprongen proberen uit te graven. Lukt dat niet dan kunnen ze zich altijd nog richten op de koolmeesjes die door guirlandes van vetbollen en pindas worden aangetrokken. Het leven van een stadspoes is soms een feest.
Nee, dan vanmorgen toen ik uit ons keukenraam keek en …. daar zat ie weer eens: onze aalscholver. Ik zeg onze, omdat hij zo mooi plaatsneemt aan de overkant van de Haarlemmerweg op steeds dezelfde 3e lantaarnpaal gerekend vanaf het verkeerslicht. Optisch precies tussen twee boomkruinen. Vorig jaar scheerde hij al af en toe over het water, waarschijnlijk op zoek naar zo’n zelfde fijne meerpaal als in het IJsselmeer of de Vinkeveense Plassen, maar nu heeft hij zijn definitieve stek gevonden.
Als een alleenheerser over de Haarlemmertrekvaart en alle vis die daaruit is te verschalken, zit hij daar. Zijn houding heeft de protserigheid van een Zuid Amerikaanse dictator. Zou bij de aalscholver ook het hiërarchische principe gelden (zoals bij katten en mensen) dat wie het hoogste zit de macht heeft?
Hij kijkt in ieder geval hautain om zich heen, rekt zijn lichtgeel gekleurde nek en schud zijn kop wat heen en weer hoog boven de onder hem door zoevende auto’s: ‘wie doet mij wat?’, lijkt hij te zeggen. ‘Deze paal en dit deel van de Haarlemmertrekvaart is van mij!’
Ik vraag me af of zijn aanwezigheid betekent dat er (ook) weer aal zit in de vaart.
De laatste keer dat ik aal aantrof in water in Amsterdam was ruim veertig jaar geleden aan het uiteinde van mijn hengel op de kade van de Rijpgracht in Oud West.
Gepubliceerd: 14 maart 2009
Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.
