Zo werden eengezinswoningen in de Harry Koningsbergerstraat gesplitst, zodat er niet 1 maar 2 gezinnen in konden wonen. Duplexwoningen werden ze genoemd. Twee kamertjes en een keuken beneden, twee kamertjes en een keuken boven. Als je beneden woonde had je een tuintje, als je boven woonde een zolder waar -voor eigen rekening en dat in een huurhuis- een kamer gemaakt kon worden. Een badkamer was er niet. Dat kon toen nog. De mensen wasten zich met behulp van een teil. Of ze gingen naar een badhuis, maar waar ze dan heen gingen weet ik niet, want ik heb geen idee waar er in de buurt een badhuis was.
Toen ik in 1955 in de Harry Koningsbergerstraat kwam wonen, woonde er in bijna elke wooneenheid een gezin en krioelde het van de kleine kinderen op straat. In de woonkamer bevond zich een opklapbed en de kinderen sliepen in de andere kamer. Een bankstel kon je er uiteraard niet kwijt. Een eettafel met een paar stoelen eromheen en twee fauteuils, dat was wat erin paste.
Dat deze situatie verre van ideaal was, begrepen de woningbouwvereniging en de gemeente Amsterdam ook wel en langzaam maar zeker is aan die toestand een eind gekomen. Gezinnen met kinderen kwamen in aanmerking voor een ruimere woning elders. In de huizen kwamen bejaarde echtparen te wonen. Toen wij in 1970 verhuisden waren alle gezinnen met kinderen al weg.
Afgelopen februari was ik in de gelegenheid om een wandeling door de wijk te maken. En toen zag ik per deur nog maar één naambordje. Dat betekent dat die duplexwoningen nu bewoond worden zoals ze bedoeld zijn: in z’n geheel, dus niet meer gesplitst. De woningbouwvereniging zal de keuken boven wel verbouwd hebben tot badkamer.
Gepubliceerd: 22 augustus 2006
Lees ook 'Het verre Westen' van Hans van Mourik
