De elektrameter en gasmeter werkten in die tijd op munten die men op diverse adressen kon kopen. Winkeliers verkochten ze als extra service aan hun klanten.
Wij kochten ze altijd bij Giel Keijzer, een kaas en eierenwinkel in de bocht van de Aalsmeerweg. Dat was een kleine man met een gedrongen voorkomen en een korte nek met geplakt, achterovergekamd donker haar. Sprekend met een wat lispelende stem, maar o zo voorkomend tegenover de klanten. Omdat hij op klompen en op een plankier liep, kwam hij nog net boven de toonbank uit.
Aan het einde van mijn boodschappenbriefje stond steevast 'één gas en twee licht' vermeld. Het waren van die lichte aluminium muntjes, je kon ze gemakkelijk kwijt raken. De munten lagen thuis altijd keurig op de meters in de meterkast, zodat je ze in het donker toch op de tast nog kon vinden, mocht de stroom ineens uitvallen. Regelmatig kwam de meteropnemer van het G.E.B. de meters legen. Ik stond er dan als kind er geboeid naar te kijken hoe die man ze telde en netjes rangschikte.
In ons huis hadden we maar één warmtebron, dat was de kolenkachel in de woonkamer. In de twee slaapkamers werd alleen incidenteel, als het echt koud was, bijverwarmd met electrische spiraalkacheltjes. In zo’n kouperiode stond er in de keuken een petroleumkachel.
Gepubliceerd: 30 oktober 2006
Vervolg: ' De kolenman'
Lees hier meer verhalen over de Hoofddorppleinbuurt.