Groen verkocht melk, kaas, boter en eieren. Alle 6 dochters hielpen in de winkel, zoonlief buiten op de kar. Moeder Grietje hield alles in de winkel nauwlettend in de gaten en zorgde voor koffie en thee. 's Ochtends voor dag en dauw bezorgde de melkfabriek Sterovita de, toen ijzeren kratten met melkflessen en andere zuivelproducten en zetten deze voor de deur van de winkel. Met een melkkar werd de verse melk aan de deur bezorgd van bewoners of bedrijven in de buurt. Ook de havenarbeiders in de Houthavens werden voorzien van hun dagelijkse zuivel. Regelmatig voorzagen de havenarbeiders al ruim voor de aankomst van de melkkar zichzelf van melk door ‘s ochtends vroeg op weg naar hun werk een flesje uit de voor de winkel klaarstaande kratten te stelen.
In 1968 namen Willem en Grietje afscheid van de winkel. Het ging Grietje dusdanig aan het hart, dat zij in de laatste dagen voor de overdracht, in de winkel op 63 jarige leeftijd overleed.
Geen lastige klanten 's avonds
Vol goede moed nam Nico samen met zijn vrouw Aag de zaak over. Het assortiment werd al snel uitgebreid met suiker, conserven, babyvoeding, schoonmaakmiddelen, etc. In tegenstelling tot zijn ouders, die altijd boven de winkel hadden gewoond, besloot Nico samen met zijn vrouw elders te gaan wonen. Vooral Aag wilde niet iedere avond lastig gevallen worden door buurtbewoners die na sluitingstijd toch nog een flesje melk kwamen halen of een pakje boter nodig hadden. Nico en Aag, toen in verwachting van hun tweede kind, betrokken een woning aan de Ferdinand Bolstraat. Een jaar later werd dochter Nicole geboren. Met hun drie kinderen Ronald, Bianca en Nicole was het gezin compleet.
Nico had voordat hij de zaak overnam een kantoorbaan met werktijden van 9 tot 5. Nu als melkboer moest hij vroeg uit de veren, wat hem niet altijd gemakkelijk af ging. Stond zijn vader nog om 5 uur naast zijn bed. Nico deed het wat rustiger aan en had de wekker om 7 uur staan. Tot ongenoegen van de portier van de houthaven kwam hij vaak te laat. Op een dag verloor de portier zijn geduld en sloeg Nico met een ijzeren staaf op zijn hoofd. Nico kwam er gelukkig met een wond van af. De portier was direct zijn baan kwijt.
Om 7 uur stond ook Aag naast haar bed. Nadat de kinderen waren aangekleed, hadden ontbeten bracht Nico de kinderen naar school in de Spaarndammerbuurt en bracht direct de melk rond. De melkkar was inmiddels verruild voor een busje. Aag maakte het huis aan kant en spoedde zich daarna naar de winkel, waar zij achter de toonbank stond.
Teruglopende omzet
Aag kwalificeert het als een leuke tijd: "het was hard werken, maar ook gezellig. Veel klanten hadden wel een praatje, mensen moesten hun verhaal kwijt. Eigenlijk hadden we ook een sociale functie". Frans Broijer hielp vaak in de winkel. Ome Frans was gepensioneerd en woonde boven de winkel. Aan het einde van de dag wilde Aag met de kinderen naar huis om te eten. Frans bood vaak aan om dan de winkel schoon te maken en af te sluiten. De volgende dag zag de zaak er dan piekfijn uit.
In de jaren '70 openden steeds meer supermarkten in de buurt hun deuren. Dat voelden ze in de melkwinkel in de portemonnee. De omzet liep sterk terug. Toen halverwege de jaren '70 de buurman aanbood de zaak over te nemen en bij zijn slagerij te trekken, twijfelden Nico en Aag niet lang. Het werd een mooie, grote slagerij en Nico was blij met zijn nieuwe kantoorbaan.
