Misschien was de heer Gruenhut dus een soort Buurman Boordevol als Ja Zuster Nee Zuster. Zo gedroeg hij zich namelijk wel. Mijn zuster, zusje toen nog, trok als peuter een enorme luidsprekerbox om, die bij de "meneer met de groene hoed" (die hij ooit ophad) voor de deur vrolijke muziek stond te spelen. Die klanken verstomden toen de box wankelde en voorover tuimelde. Meneer Gruenhut stormde met schuim om de mond tevoorschijn vanuit het donker van zijn winkel en dreigde enorme schadeposten op ons te verhalen... omdat mijn moeder mijn zusje niet in toom kon houden. ...en dat het een schande was dat "kinder undsoweiter undsoweiter."
Het Duitse accent. 15 jaar na de oorlog, maakte het allemaal niet veel prettiger om de tirade aan te horen. Eigenlijk weet ik niet of mijn moeder inderdaad iets betaald heeft. Waarschijnlijk niet en was er ook niks ernstigs aan de hand. Wel weet ik dat we in het vervolg met een grote boog om de grammofoonplatenwinkel heen liepen. En dat mijn vader platen in het vervolg kocht bij Radio Bezemer (ook weer zo'n fascinerend vreemde naam) op de Vijzelgracht, waar hij in de buurt bij de de HBU werkte.