In de hervormde kerk de Hoeksteen aan de Louis Couperusstraat 133 was ook een jongerencentrum gevestigd. Als tiener heb ik daar met veel plezier geknutseld. Voor de oudere jeugd waren er ook activiteiten die aansloten bij hun interesses die sterk gevoed waren door de nasleep van de gebeurtenissen in 1968 in het centrum van Amsterdam en Parijs.
Dat die activiteiten niet altijd konden rekenen op de instemming van het bestuur dat bestond uit veel leden met de kerkelijke achtergrond mag duidelijk zijn. Rond 1970 escaleerde de situatie. Mijn moeder zat ook in dat bestuur doch had ook sympathie voor de jongeren en de staf. Dat was niet zo verwonderlijk gezien vanuit onze progressieve, sociaal-democratische, achtergrond.
Uiteindelijk resulteerde de gebeurtenissen in een “wilde” bezetting door de jongeren op oudejaarsnacht 1971. De politie was er snel bij en ontruimde het gebouw waarschijnlijk niet al te zachtzinnig. De jongeren waren zo confuus en ontredderd dat zij niet wisten wat te doen en besloten naar ons huis in de Verleunstraat te komen om te overleggen.
Zo kon het gebeuren dat wij, een gezin met jonge kinderen, op het punt stonden om naar bed te gaan toen de bel ging en in korte tijd ons huis vol zat met ontredderde jongeren. De verslagenheid was groot onder de jongeren en als jongen van vijftien jaar vond ik het ook wel spannend. Nadat de gemoederen weer tot bedaren waren gekomen keerde iedereen weer huiswaarts. Hoe het toen afliep met de Hoeksteen werd verwoord in de Volkskrant van 6 resp. 8 januari 1971.
ik moest aan dit alles denken toen ik artikelen vond in de nalatenschap van mijn ouders. Wellicht zijn er volwassenen die als jongere nog bij de bezetting en de ontruiming aanwezig waren en is het interessant om ook hun kant van het verhaal te kennen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de kant van de kerk.