Het kunstgebit

Jaren geleden vertelde een vriendin mij over haar dementerende grootmoeder. Ze bezocht haar dagelijks. Haar oma woonde nog zelfstandig, thuis, op de rand van het Vondelpark en Oud-West. Ze was altijd een chique dame geweest, ook wel een beetje excentriek. Net als de meeste mensen die de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt bewaarde ze álles. Alle kleren van haar overleden man bezat ze nog, net als zijn boeken en eindeloos veel andere spullen. Dat niet alleen, ze had in haar woonkamer ook waslijnen opgehangen en daar hing ze van alles aan te drogen. Theezakjes, continentieluiers …

Op een dag, toen mijn vriendin bij haar oma aanbelde, zag ze meteen iets vreemds toen die de deur open deed: haar oma had enorm grote tanden. Ze sprak ook die woorden, als in het sprookje: ‘Maar grootmoeder, wat heeft u grote tanden!’
Wat bleek?
Haar oma had het verkeerde kunstgebit in haar mond gedaan. Op de keukentafel had ze wel vijf of zes gebitten uitgestald. ‘Ik weet niet meer welke van mij zijn,’ zei ze ontredderd. Mijn vriendin heeft haar grootmoeder toen geholpen om het juiste kunstgebit in haar mond te plaatsen, de andere kunstgebitten heeft ze opgeborgen. Zorgvuldig. Nee, niet weggedaan… dat zou veel te heftig zijn voor iemand die zo ontredderd was. Alle spullen die haar oma bezat hadden betekenis voor haar.

Niet lang hierna is ze in een verzorgingshuis gaan wonen, kort daarna is ze overleden.