Mensen uit West

Mensen uit West praten anoniem over belangrijke gebeurtenissen in hun leven.

Westerpark
Foto: Manuel Simões, 2020.

Foto: Manuel Simões, 2020.

Alle rechten voorbehouden

Toen ik opgroeide in Amerika hoorde je als vrouw niet brutaal te zijn en overtuigd van jezelf. Nu moet je bovenal van jezelf houden want anders houdt niemand anders van je, en kun je niet slagen.

Ik ben grootgebracht met het idee dat ik stil moest zijn aan tafel en ouderen en autoriteitsfiguren zoals leraren of politie moest respecteren. Ze hadden altijd gelijk en je deed wat ze je hadden opgedragen.

Het perspectief is dus een beetje veranderd. Of misschien was het gewoon mijn familie. Terugkijkend was het een doorsnee bestaan waar mijn moeder gestudeerd had voor verpleegster en mijn vader arts was. Ze trouwden en toen stopte m’n moeder met werken. Ze waren wel een onconventioneel stel omdat mijn vader Filipijns was en mijn moeder Amerikaans. Mensen wisten niet wat ik was. Ik was niet zwart, ik was niet blank, ik was een ‘andere’. Er waren geen voorbeelden van Filipijns-Amerikaanse kinderen in onze buurt. Daarom was het zo bevrijdend om naar Amsterdam te komen, ik werd hier meer geaccepteerd dan in Amerika.

Het was erg confronterend toen mijn moeder stierf. Ik was daar de laatste drie maanden toen ze snel achteruitging. Tijdens mijn jeugd had ik altijd het gevoel dat ze het niet leuk vond om moeder te zijn, dat ze niet echt kinderen wilde hebben. Moest ik haar daarmee confronteren of niet? Ik heb het wel gedaan. Ze zei, ‘het spijt me dat je dat zo ervaarde, want ik heb dat nooit gevoeld.’ Maar het speelde in de tijd dat er van je verwacht werd dat je trouwde en kinderen kreeg. Pre-anticonceptiepillen. Het was zo lang geleden dat ik tijd met haar had doorgebracht, en door de kanker en de medicijnen weet ik niet wat er echt in mijn moeder omging.”

Alle rechten voorbehouden

0 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe