In Coronatijden (2)

Snelheidsduivels en chillers
Gezinnen met bugaboo’s naast elkaar en groepjes wielrenners denken waarschijnlijk dat ze zo snel zijn dat hun uitademing en zweetdruppels niet op ons kunnen neerdalen. En dus doen we nog maar een paar stappen zijwaarts als we iets horen aankomen.
Tussen de voetbalvelden is het parkeerterrein omgetoverd tot chillplek voor jointrokende jongemannen die tot elkaars auto’s dan wel weer ruim voldoende afstand houden.

Een stel eenzame voetballers is over het hek geklommen om het afwerken op doel te oefenen voor het geval de maatregelen worden versoepeld en er, al dan niet met publiek, weer met meer tegen een bal kan worden getrapt. Het DWS-logo buiten het hek is ook geïnfecteerd. Niet door corona, maar door de tand des tijds.

Een andere route
Vandaag besluit ik vanaf de verkeerslichten niet linksom, maar rechtsom te lopen over het voetpad langs de Haarlemmertrekvaart achter de hotels en het GVB langs naar Oud Sloterdijk. De zon geeft de ramen zonder personeel een warme gloed.
Achter een van de kantoorgebouwen is een inham waar scooterjeugd een samenscholingsplek heeft gevonden; moeilijk voor politie te ontdekken en als wel dan snel genoeg weg tussen de gebouwen. Ik geef een ‘hoi mannen’ in hun richting. De reactie bestaat uit een enkele opgestoken hand en verder zwijgzame blikken. Nou ja, als ze zich maar vermaken. Hier doen ze niemand kwaad. 

Nieuwe leidingen voor een oud gebouw
Even voorbij het beeld van ‘de verdwenen boer’ aarzel ik. Zal ik terug of nog verder doorlopen tussen tuincomplexen Sloterdijkermeer en Nut en Genoegen en het voormalige ING/Postbankgebouw.
Ik kan, ondanks de hekken die er staan om fietsers tegen te houden, wel lopend over het fietspad. Mooi, dat scheelt weer opzij stappen voor fietsers, maar maakt de loopruimte wel smaller. Dus wijk ik geregeld uit naar een inmiddels door anderen gecreëerd paadje langs de sloot.
Achter het hek is een enorme geul gegraven met daarin nieuwe leidingen.

Ach ja, natuurlijk, ook daar moeten de oude leidingen worden vervangen. Bevreesd dat ik helemaal tot het Westerpark moet doorlopen spreek ik de mannen in hun oranje pakken achter het hek aan: ‘Kan ik na de hoogbouw weer naar rechts oversteken?’ ‘Ja hoor, dat kan’, is het antwoord en als ik doorloop hoor ik eentje achter mij mompelen: ‘Hoogbouw? Dat hier is toch geen hoogbouw?’
Ik doelde natuurlijk op de laatste toren waar ooit de trotse letters Postbank op stonden en waar ik als oud-NMB-er/ING-er, vaak te gast mocht zijn. Het hele complex en met name de ‘hoogbouw’ ziet er onttakeld en troosteloos uit. Wat zal het nu weer worden?

Na een twintigtal meters zie ik een alleraardigst geconstrueerd bruggetje over de geul met de uitdrukkelijke waarschuwing op een bord: ‘Alleen voetgangers, pedestrians only’.

Aha, zo kom ik weer naar de overkant.

Door Bos en Lommer slingerend, waar een enkele yup met kindjes buiten op een bankje zit (en tegenwoordig amper meer een schotel is te zien) vervolg ik mijn weg terug naar huis.   
Heerlijk, even ontsnapt aan het ‘blijf thuis-credo’ van Mark.