Ik ben de Haarlemmerweg nog amper overgestoken als twee zwanen in de Haarlemmertrekvaart mijn aandacht trekken. Ze lopen op het talud bijna onder de daar nieuwe houten vangrail door, alsof de auto’s die er net gas geven na het verkeerslicht, niet bestaan. Als in een soort paringsdans plukken ze vervolgens hun lange halzen heen – en weer wiegend in het riet stengels bij elkaar. Is het nog verleiding of wordt er al een nieuw onderkomen gecreëerd? Op zoek naar........ .Foto: Ruud van Koert, 2020 Waar zullen we ons vestigen? Foto: Ruud van Koert.2020 Hier dan maar. Foto: Ruud van Koert.2020 Laat ze maar komen; ik ben er klaar voor. Foto: Ruud van Koert.2020 Daar ben je! Foto: Ruud van Koert. 2020 Ssst. Hoor je die vogels? Foto: Ruud van Koert. 2020
Ik kuier verder richting het begin van de Bretten. In de sloot langs het gelijknamige volkstuincomplex heeft een meerkoet – ik zie aan zijn witte snavel dat het geen waterhoen is – middenin tussen de waterlelies zijn fort gebouwd. Zo kan hij/zij het mogelijke gevaar van alle kanten zien aankomen.
Verder alleen maar getjilp en gekwetter van tientallen vogels. Ik ben niet zo goed als Hans Dorrestijn dat ik precies kan onderscheiden welke vogel welk geluid maakt, maar ik geniet er niet minder van. Dus blijf ik hier wat langer stilstaan en hoop dat ik, zoals mij hier een paar jaar geleden al fietsend overkwam, wordt verrast door de alarmerende schreeuw van een vlak boven mij vliegende buizerd. Dat geluk heb ik helaas nu niet.
Op de terugweg – weer langs de voetbalvelden, want onze buurt wordt vooral overheerst door onaantrekkelijk kakelende eksters – zie ik de ganzenfamilie met pullen over het voetbalveld mijn richting uitkomen. Om meteen rechtsomkeert te maken alsof ze zich realiseren: ho, stop, terug, want een bal die de jongens en meisjes daar weer mogen trappen zal zich niet aan 1,5 meter van ons houden.
Terug! Foto: Ruud van Koert, 2020.