In coronatijden (8)

Vakantieplezier aan de Sloterplas

30 juli 2020. Mijn moeder had vandaag 90 jaar geworden. De zomerse warmte heeft weer bezit genomen van de stad en daarom kies ik vandaag, ook in nagedachtenis aan haar, voor de relatieve koelte langs de Sloterplas, waar ik als jochie vele zomerse uren met haar op een handdoekje aan de waterkant heb gezeten en in het water gesparteld.

Die kant op! Foto: Ruud van Koert, 30 juli 2020

Die kant op! Foto: Ruud van Koert, 30 juli 2020

Alle rechten voorbehouden

Bij Hotel Buiten kijk ik naar rechts richting het huidige buitenbad van het Sloterparkbad. Daar had je het kleine badje met de water spuitende olifant. Even verder de stenen treden naar het donkere troebele water, waarvan we wisten dat het in het midden van de plas heel, héél diep was. Toen ik wat ouder was durfde ik naar het eilandje te zwemmen, maar toch niet verder de plas op.    

Het Sloterstrand (de vroegere Varkensbaai) ligt al flink vol zonaanbidders, op het oog op veilige afstand van elkaar.

Zongenieters op het Sloterstrand Foto: Ruud van Koert, 30 juli 2020

Zongenieters op het Sloterstrand Foto: Ruud van Koert, 30 juli 2020

Alle rechten voorbehouden
Aan de andere kant bij jachthaven De Duikelaar worstelen kinderen met de weinige wind in hun Piraatjes en Optimistjes om vooruit te komen. De juf tuft in haar motorbootje tussen ze door, aanwijzingen roepend en uiteindelijk wijzend naar de doorgang naar de plas zelf.

Als pulletjes achter Moeder de Gans aan. Foto Ruud van Koert, 2020.

Als pulletjes achter Moeder de Gans aan. Foto Ruud van Koert, 2020.

Alle rechten voorbehouden

Kom jongens en meisjes: het ruime sop! In de doorgang staat nog minder wind en worden ze moeiteloos gepasseerd door enkele Canadese kano's, waarin ik ineens met hun kinderen onze vroegere buurmeisjes Esther en Mirjam zie zitten (wie ook alweer wie is met allebei die bos fantastisch krulhaar; ik haal ze altijd door elkaar). Ze herkennen mij ook en ik zwaai ook hen het spreekwoordelijke zeegat uit.

Het zeegat uit; op naar de grote plas. Foto Ruud van Koert, 2020.

Het zeegat uit; op naar de grote plas. Foto Ruud van Koert, 2020.

Alle rechten voorbehouden
Door over de Noordoever sla ik bij het voormalige café Oostoever de weg terug naar huis in.

Er is voor het karakteristieke gebouw nog steeds geen betrouwbare exploitant gevonden, dus voor de ruiten waar voorheen de onderdoorgang was hangen nog immer witte ‘papieren gordijnen’. Het is toch schandalig, denk ik, dat er voor een van de mooiste plekken langs de plas nog steeds geen oplossing is gevonden. Bij het Geheugen van West hebben we weleens geopperd dat het een mooie plek zou zijn voor een Nieuw West-dependance van het Amsterdam Museum. We gaan het binnenkort weer eens aankaarten.    

Alle rechten voorbehouden

536 keer bekeken

Erik Swierstra

Herkenning en herinnering aan de Sloterplas

Beste Ruud,

Veel herkenbaars in jouw verhaal. Ik ben aan de andere kant van de Sloterplas, in Slotervaart, opgegroeid en ook ik ging wel eens met mijn moeder naar de zuidoostelijke oever van de Sloterplas, waar we met een opblaasbootje op het water gingen en soms ook gingen zwemmen in het troebele water. Ik vond het eigenlijk alleen maar eng, zeker ook met de wetenschap dat het verderop heel diep en koud was.

Deze warme maand augustus heb ik voor het eerst in zeker veertig jaar weer eens in de Sloterplas gezwommen, niet bij het strand en ook niet bij de modderige oever, maar bij de steiger naast het Terras Oostoever. Het was een prachtige warme augustusdag en het water was boven verwachting warm. Toch mooi dat de Sloterplas er is om van het water te kunnen genieten, zo vlak bij huis.

De Sloterplas ken ik ook van zeilen en kanoën. Mijn eerste zeillessen heb ik in 1970 gehad bij het Watersportcentrum aan de zuidoever. In de recentere jaren heb ik wel eens met een kano-excursie van de Vrienden van de Sloterplas over deze ruime en diepe plas gekanood. Dat is best wel een avontuur, maar het ging goed en het is ook een prachtige vaartocht. Je ziet de omgeving dan uit een heel ander perspectief.

Het Café Oostoever is helaas al weer vijf jaar gesloten. Onlangs las ik echter dat er zich mogelijk (weer) een nieuwe exploitant heeft gemeld. We zullen zien wat het wordt, hopelijk komt deze nu dode plek weer tot leven.

Je idee van een dependance Nieuw-West van het Amsterdam (voorheen Historisch) Museum, annex informatiepunt, met wat er in deze omgeving allemaal te zien en te beleven valt lijkt mij een leuk idee. Ook al zou Café Oostoever weer een horecabestemming krijgen, dan nog lijkt mij het idee van museum / bezoekerscentrum een mooi initiatief dat het verdient om ergens aan de oever van de Sloterplas gerealiseerd te worden.

Groeten, Erik Swierstra