Maudy Kruiswijk
Dit jaar in augustus zijn we 53 jaar vriendinnen.
53 Jaar geleden kwam ik bij haar in de combi-klas 3/4 van de Heimansschool. Klas 3 B, bij meester Vonk. Ik kwam van de Jac.P. Thijsseschool en had daar ook liever gebleven, wij zijn nu eenmaal Montessori kinderen. Maar het kon niet anders en dus ging ik na de Montessori onderbouw naar de Heimans. En zo werden zij en ik direct vriendinnen voor het leven.
Zij woonde op Meer en Vaart en ik op de Notweg. Omdat in die tijd de Geerban door onze ouders al als een gevaarlijk weg werd beschouwd (nu besef je dat er toen nauwelijks auto's reden), was over en weer spelen bij elkaar alleen mogelijk als één van haar oudere zussen meeliep, of één van de ouders je bracht en haalde. Vaak ook bleven we na school op het schoolplein spelen.
In 1971 verhuisde ik weg uit Amsterdam, het centrum van de Randstad in en zij verhuisden naar Overtoomse Veld. We gingen in de grote vakantie over en weer logeren. Altijd een week bij haar en een week bij mij. In de korte vakanties logeerden we een paar dagen. In het voorjaar bij mij, dan in de herfst bij haar of andersom. En zo bleef dat eigenlijk tot na onze studietijd en we allebei al hoog en breed relaties hadden en aan het werk gingen in onze eigen woonplaats.
Zolang er nog geen mobiele telefonie en social media was schreven we brieven. Iedere maand een epistel van ongeveer 10 kantjes.
Natuurlijk is in die 53 jaar het contact wel eens minder geweest, met allebei drukke banen en een jong gezin, perikelen van scheiding en de draad weer alleen oppakken, aandacht besteden aan slechter wordende ouders. Maar het contact is nooit verwaterd.
Gisteren hadden we weer eens afgesproken. Dit keer bij haar. En toen we net goed en wel op de bank zaten (ik rij nog altijd verkeerd) gaf ze aan naar Osdorp te willen. Die vraag valt bij mij altijd goed, dus koffie op en de auto weer in en via Geuzenveld en Ookmeer, over de Osdorperban naar de Notweg waar mijn roots liggen. Auto geparkeerd op het parkeerplaatsje tussen de Notweg en Hooge Venne (heet heel vreemd ook Osdorperban) daar waar vroeger Kwak was. Vanaf daar zijn we achter Remijden langs gelopen want zij geloofde niet dat de berg er nog was. Hoewel nu afgegraven tot een soort pukkel is er nog wel iets maar helaas niet meer begaanbaar. Toen langs Groenpad linksaf de brug over naar Osdorpplein. Op alle gekleurde bankjes zaten ouderen te kwebbelen en om de fonteinen speelde kinderen. Niemand zat op de lammetjes zoals wij dat vroeger altijd deden. Door het winkelcentrum naar Meer en Vaart gelopen en daar even staan praten over de ontwikkelingen daar.
Daarna op een holletje naar de Hema om te schuilen schuilen voor de regen. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit bij Hema iets genuttigd dus voor mij een unieke ervaring. Natuurlijk weer veel langer zitten kletsen dan de bedoeling was en we waren al drie buien verder toen we besloten door te lopen. Over Tussenmeer naar de Jac.P. Thijsse in de Van Suchtelen Van de Haarestraat en bij dokter Van den Berg langs gelopen. Dat is er allemaal nog. Eerlijkheid doet mij bekennen dat ze mij een aantal keren voor de tram weg heeft moeten trekken. Wat verkeer betreft ben ik na 50 jaar weg uit de stad wel een provinciaaltje geworden. Na Tussenmeer over Hoekenes naar waar vroeger de IJsvogel was en de onderbouw van de Jac.P. Daar herkende ik niks meer. We liepen achter de Heimans langs om te kijken wat er nog van onze school over was. En eerlijk gezegd, dat vond ik eng. Het is er donker en er hingen wat lugubere figuren op een hangplek. Een kennis van mij die onlangs is overleden woonde op Wildeman. Vroeger kwam ik daar nooit.
Daarna liepen we terug via Braak en Bos en Hooge Venne en toen we bij de auto kwamen besloten we toch nog naar Meer en Vaart te lopen, ondanks dat de huizen daar allemaal gesloopt zijn. Het is vreemd om te zien dat waar zij geboren is nu alleen nog de tramhalte is. Ik kan in ieder geval nog het huis aanwijzen waar ik geboren ben, zij een tramhalte ...
Mijn broer ging vroeger met vriendjes naar Schateiland. Ik mocht dan nooit mee en wist ook niet precies waar het was. Ergens links van Torenwijk wist ik. En dus liepen we erheen zodat ik nu na al die jaren dat Schateiland eens kon bekijken. Dat ligt als je met je neus naar de ALO staat rechts daarvan. Daarna via de Ookmeerweg de Notweg weer op terug naar de auto.
Onderweg naar haar huis besloten we te gaan eten aan de Sloterplas. Ook na 53 jaar heb je elkaar nog veel te vertellen. En onze gesprekken gaan altijd meteen de diepte in. Ditjes en datjes is niet aan ons besteed. De ober die regelmatig kwam vragen of alles naar wens was ging zich bezwaard voelen omdat hij steeds stoorde in ons gesprek. Maar ja, zo'n jongen doet zijn werk en dan hoort die vraag erbij. Even nog speelden we met de gedachte een rondje om de Plas te doen, maar na de wandeling van de middag besloten we die te bewaren voor een volgend bezoek.