Dus ik een eind terug rijden naar het begin van de 10m. brede stoep naast de asfaltweg, daar in een soort van “sur Place” ging staan wachten tot ze de bocht om kwamen, en toen aanzette voor wat me later altijd is bijgebleven sprint van mijn leven..... Ik reed gelijk op met de kop van de groep, (die gewoon aan het fietsen was, dus niet echt aan het sprinten) en kwam na de 50meter als eerste, geheel uitgewoond over “de streep”. Ik voelde geen trots, geen zegevierende emotie, nee niets, want ik was “steenkapot met een gat in ‘t hol” zoals ze in wielertermen plegen te zeggen. Dit alles echter, was gadegeslagen door enige, ik neem aan (bestuurs)leden van de club, die langs het hek stonden te kijken, en waar ik achterlangszoefde op mijn rode transportfietsje, (want compleet met bagagedrager en al). Toen ik dus hijgend en wankelend terugfietste naar mijn plekje, werd ik aangehouden door een sigaar met pet, die me vastpakte, tegen me zei, hijg eens uit, en kom dan eens even mee naar binnen.... Niet begrijpend keek ik de man aan, en bang voor kinderlokkers wilde ik er vandoor gaan, tot ik besefte dat er nog meer mannen stonden te grijnzen en te roepen ga maar even mee, er gebeurt je niets. Binnengekomen kreeg ik van de man een flesje Hero ananassap wat ik, nog steeds vol wantrouwen, aanpakte, en moest ik op een bank gaan zitten in de (oh heerlijke geur van massageolie vermengt met houtlucht en zweet) kleedkamer. Daar vroeg de man of ik wielrenner wilde worden, waarop ik natuurlijk in eerste instantie heftig ja knikte, maar me toen meteen besefte dat ik op mijn rode fietsie niet echt ver zou komen... dat bezwaar werd weggewuifd, want daar zou de club wel voor zorgen.... Enfin, mijn naam en adres genoteerd hebbende nam ik afscheid van deze wonderman, en reed op vleugels terug naar huis alwaar ik het hele verhaal in geuren en kleuren vertelde, en dat paps en mams moesten wachten op de wielren meneer die beloofd had langs te komen. Of en wanneer dat gebeurt is is me nooit duidelijk geworden, wel vertelde mijn vader me enige tijd later dat het helaas niet door kon gaan, (en terecht, ik neem hem ook niets kwalijk) omdat er geen centjes genoeg waren, want de contributie alleen al bedroeg geloof ik een heel weeksalaris, en bovendien hadden we toen nog geen auto, om naar de diverse wedstrijden toe te gaan. Waarvan acte.... helaas maar waar.... wie weet heb ik toen al een jonge Gerrie Knetemann (‘51) uitgesprint, die was, evenals J. Derksen (de wielrenner, niet die eikel van V.I.) en Peter Post, lid van deze club (bedankt Pa). En dan niet te vergeten de heerlijke avonden die ik mee mocht met mijn vader naar de strijd om de Gouden Helm (speedway races) en de revanches van het WK baanwielrennen in het olympisch stadion, met Peter Post, Lijn Loeveseijn en anderen, ik was altijd erg blij als ik mee mocht... Ook naar het voetballen op zondagmiddag, in Ookmeer of op Sportpark de Eendracht, en daarna een glas drinken in de Luifel (ja, ik kwam er al op zeer jeugdige leeftijd, en is me het begrip de bel luiden op hardhandige wijze afgeleerd, maar dat terzijde) was een feest... hij was door zijn onregelmatige diensten niet altijd in staat om ergens heen te gaan met me (ons).
Goed... sport dus.... natuurlijk heb ik wel meegedaan met onze zogenaamde straatvoetbalpartijtjes in het park met de “echte” doelen, of op het (en daar issie weer) parkeerterrein van het CBR, omzoomt met “het Muurtje” met de lantaarnpalen als goals. Er was de wielerronde op luilak-ochtend over “de dijk”. En achterin bij het zgn. tuinhuisjescomplex achter de van Karnebeeckstraat had je een veldje van een modelvliegtuigclub, daar gingen we ook regelmatig heen om te kijken en vooral te luisteren naar het hoge gezoem van de (toen nog wel) aan een kabel rondvliegende vliegtuigjes. (jazeker... sport... je moest ze eens zien sleuren aan die kabel om dat ding in de lucht te houden). We gingen ook soms naar het bode centrum, daar waar nu het “nieuwe” Sloterdijk is aangelegd, want daar, tussen de loodsen, waren jongens en mannen bezig met (zelfbouw) karts, wij noemden ze gewoon skelters. Daar zijn later de Motorcrossvereniging en Kartbaan Sloterdijk uit ontstaan, gelijktijdig, of los van elkaar, dat weet ik niet. Goed, verder gingen we veel zwemmen in Zwanenburg, op de fiets erheen. En vissen... ja natuurlijk, ook een sport, met het daarbij behorende slootjespringen, wat niet altijd goed afliep, en dus slootmodderstinkend thuiskomend de boel kwaad aan de kant gooiend omdat onze wekelijkse pakkies shag en vooral vloeitjes nat waren geworden.
Op latere leeftijd ging ik in het weekend vaak alleen naar sportpark Ookmeer tussen Geuzenveld en Osdorp om te kijken naar de 1e teams van, of op zaterdag de voetbalclub ZSGO, of op zondag naar DCG, of, en dat vond ik ook fascinerend, de hazewindhonden races...ook op Ookmeer. Prachtig waren ook de atletiek trainingen en wedstrijden bij ADA, en mooi om later al die sporters groot te zien zijn geworden, op tv bij sport in beeld en later studio sport.
Schiet me ineens te binnen dat er ook een soort van dancing was, geheten Black&Yellow, dat was in de kantine van de korfbalclub ROHDA, en waar je voor heel weinig heel erg dronken kon worden...een geduchte concurrent van de reguliere horeca... ik ben daar zelf maar één keer geweest, alleen voor de vrouwelijke kant van een korfbalploeg, en weet daar verder niet veel over te vertellen (over de dancing dan, wel over de dames natuurlijk, maar dat doe ik lekker niet).
De gezelligste voetbalkantine op zondag was die van DWG, gelegen naast het terrein van DCG, met een prima biljart, en een van de lekkerste tosti’s van alle kantines (met osseworst, kaas en mosterd).
Nu vergeet ik nog iets gezellig-sportiefs, we hadden vanuit café de Luifel een soort van zwemcluppie, van een man of 6 - 7 (ik herinner me Peter vd.W. mijn F1 maat, Ruud en Wim M. de gebroeders Ben en Gert M., WimJo en ikzelf natuurlijk (maar ik weet dat er nog meer waren... vergeef me vrienden) We gingen op een vaste avond in de week zwemmen in het toen pas een paar jaar oude Sloterparkbad, en hebben dit zeker een jaar volgehouden, knap hé? Over Sloterplas gesproken, ook wij hadden van die malle fanatiekelingen die het alom bekende “rondje Sloterplas” liepen... daar ik wars was/ben van hardlopen, heb ik me daar alleen maar meewarig hoofdschuddend op mijn barkruk over verbaasd, verder niets daarover. Wat ik wel altijd heb volgehouden was fietsen, ook daarvan hadden we een groepje vanuit de Luifel, die op zomeravonden en wat minder koude dagen, na het avondeten een kilometer of 50 aflegden (Zandvoort v.v., IJmuiden v.v., kopje v. Bloemendaal v.v, rondje A’damse bos via Badhoevedorp, Zwanenburg, Halfweg, snel terug naar de Luifel om het verloren vocht weer aan te vullen. (soms trouwens, was ik alleen de lafaards, op de fiets dan, niet in de Luifel natuurlijk.) Eén tocht wil ik even aanhalen, we waren toen met z’n drieën (Max E., Arjan M. en ik) richting Spaarnwoude aan het rijden toen er plotseling een dikke tegenwind opstak, we reden toen alledrie op een “gewone” sportfiets met gebogen stuur, alleen Arjan had ook nog een zadel van hardplastic, waar hij even voorbij Halfweg doorheen kraakte, en de strijd tegen de wind moest staken, en terug ging op zijn HD zweefzadel. Max en mijn persoontje hebben de dorpspomp van Spaarnwoude gehaald, ik moet zeggen ik kon op een gegeven moment niet de kop meer overnemen van hem... hij sleurde maar door (maar ik was wel veel beter in sprinten dan hem, lekker puh.) Enfin de terugweg ging met een geweldige snelheid, want stormwind mee natuurlijk, tot er op de oude Velserweg een hond van een erf afrende recht op onze kuiten af... toen hebben we nog wat bij moeten trappen, ik kreeg tot overmaat van ramp het gevoeg van een meeuw in mijn linkeroog en konden daarna ternauwernood een paar losgebroken schapen ontwijken die tot slot dit fietsavontuur tot een memorabel iets maakten. Over onsportief gesproken, hier had de Partij Voor Dieren in volledige bezetting en in 12 stemmig a-capella koor ook volmondig staan vloeken geloof me. Aan mijn sportieve leven kwam abrupt een eind toen mijn fiets werd gestolen, en ik op het punt stond te verhuizen naar mijn huidige woonst Purmerend, en mijn kinderen, geen tijd en geen zin meer, mijn summiere actieve sportaspiraties omzetten in wat meer passieve sportbelevingen (jammer en erg onverstandig van me, zoals later is gebleken (hartprobleem, suiker, en nog veel meer)
Enfin, tot zover mijn “sportleven” in Geuzenveld en omgeving. Het ga u goed. Dit was het voorlopig van mijn kant.
Terug naar deel 1 van dit verhaal.
Gepubliceerd: 25 april 2007