In het knusse, bijna sprookjesachtige tuintje met vele soorten bloemen, decoraties en planten (waaronder oude Engelse Klimrozen) vertelt Hedda haar verhalen terwijl de zon net zo stralend schijnt als Hedda zelf. "Als kind heb ik in een kamp te Indonesië gezeten, we zaten daar op elkaar gepakt en er was geen vrijheid". Dat maakt haar tuin zo belangrijk. "In je tuin kun je jezelf zijn en ik wilde zeker geen rijtjestuin, dus vandaar deze creatie".
"Ik ben dol op natuur en dieren", zegt Hedda terwijl ze Rooibosthee inschenkt en de koekjes op tafel zet. "Bodo"de Catalaanse Herdershond ligt languit op de grond en laat een snurkje horen.
Hedda raakt in vervoering als ze verteld: "Bodo is een prima kraamhulp geweest bij de bevalling van ‘Minoetje’, hij ging niet weg tot ze de laatste van haar kittens geworpen had om ze daarna alle zes een ’druk-likje’ te geven.” Het was de eerste worp van haar geliefde ’aanlooppoes’ en Hedda controleerde 's nachts of alles goed ging met de kittens, net zoals ze later ook in de nacht opstond om het duivenkuiken Josie een papje te voeren.
Ja, Hedda had het er druk mee. Buiten dat ze inmiddels een volwassen dochter heeft zijn haar dieren ook haar kinderen. "Josie" is inmiddels een volwassen vermenselijkte duif die liever met Hedda en Bodo meevliegt tijdens de wandeling dan dat ze zich met doffers ophoudt. Dat Bodo op zijn Maleis dom betekent, schijnt het hondje trouwens niet te deren.
Hedda's huisje staat in wijk 7. "Aan het geluk van de mensen gaat de Woningbouwvereniging voorbij, ze zien geen mensen maar oppervlakten om huizen te kunnen bouwen." Ze heeft dit huisje dankzij een medische indicatie vanwege haar heupoperatie gekregen. Op de woonbon stond destijds dat het 34m2 groot is, nu telt de woningbouwvereniging de tuin erbij en rekenen ze 51m2. Hedda lacht: "ik ben intussen wel een paar centimeter gekrompen maar mijn huis wordt daar niet zoveel groter door!"
Hedda's liefde voor dieren heeft haar ook wel botte reacties opgeleverd:
"Tijdens een wandeling met de hond zag ik dat er een jonge reiger uit zijn nest was gevallen. Er lag een stuk vis bij hem waar ie niets mee wist te beginnen omdat hij daarvoor nog te jong was". Hedda, voorheen in plooirok werkend in de juwelierszaak van haar man, pas gescheiden en niet meer werkzaam aldaar, stond in sportieve outfit met haar nagels aan de vis te peuteren om de honger van het reiger-jong te stillen. Terwijl ze stond te hannessen met de vis en het voeren van de reiger werd ze aangesproken door een vrouw op hoge hakken die haar poedel aan het uitlaten was. Met opgetrokken neus vroeg ze Hedda: "Ken ik u niet van de juwelierszaak .... goh, dat zou je niet zeggen."
Waarop Hedda antwoordde: "Ja, ik lijk nu inderdaad meer op een viswijf, hè." Ze heeft een flinke dosis zelfspot.
Gepubliceerd: 6 mei 2007
