Ze staat me al op te wachten in haar voortuin, Alie Westra, een rijzige dame van 87 jaar. Haar ogen kijken onderzoekend en kritisch de wereld in. Ze heeft een pacemaker en last van pijnlijke benen maar met haar scootmobiel komt ze nog steeds waar ze wezen wil, ook ’s zondags naar de kerk en op de koorrepetities. Ze is een gewaardeerde sopraan van het dameskoor Marcatha en hoopt te kunnen blijven zingen ‘tot haar laatste snik’.
Alie Westra trouwde drie weken voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en kwam met haar man te wonen in een huis met twee kleine kamers aan de Insulindeweg.
Op haar 18e had ze angina. Bij de geboorte van haar zoon in het Wilhelmina Gasthuis werd een lekkende hartklep geconstateerd maar daar werd toen verder niet over gesproken. Bij een volgende zwangerschap, ze was in de achtste maand, bleek ze longontsteking te hebben waarvoor ze penicilline kreeg. Later feliciteerde de cardioloog haar want ze was de eerste patiënt die het had overleefd om zwanger te zijn met longontsteking. Dank zij de penicilline.
Ze moest wel om de drie uur een penicilline injectie hebben en hij wilde alleen graag een geboortekaartje ontvangen als de kleine er was.
Inmiddels groeiden ze uit die eerste woning. Door een collega van haar man kregen ze deze kans: een huis met tuin in Slotermeer aan de Burgemeester Fockstraat. Nog voor ze het hadden gezien, zei Alie tegen haar man: “Neem het maar!” Op 29 juli 1953 was het zover.
Er waren nog geen scholen, geen kerk, ook geen noodkerk, wel noodscholen. Aan de overkant waren de huizen nog in aanbouw. Maar Alie merkt op dat ook toen onder Nederlanders onderling, allemaal Rooms Katholiek, werkzaam bij dezelfde baas, standsverschil speelde tussen Jan-met-de-pet en kantoorpersoneel. In het begin was dat even moeilijk maar Alie Westra is geen type om aan de kant te gaan staan. Ze was al gauw lid van de Katholieke Vrouwenbond, waar ze zelfs voorzitter van werd, ondanks haar drukke gezin. Ze was nergens te beroerd voor, werd later ook lid van de Katholieke Ouderenbond.
Ze kan nog lachen bij de herinnering aan die eerste Kerstmis in 1953 in de kelder van een groentewinkel. Daar konden per keer niet zoveel mensen in, dus die dienst moest keer op keer herhaald worden. Aan de overkant had de pastoor van wat later de Lourdeskerk zou worden ook nog geen behuizing, dus die vierde Kerst in de open lucht. De omwonenden hoorden de bekende Kerstliedjes waaiend met de wind. Het was wel geen engelengezang maar toch onvergetelijk!
De fotoboeken komen te voorschijn, foto’s van de kinderen, de klein- en achterkleinkinderen. Ze komen niet zo vaak langs, hebben hun eigen leven maar soms verrast een zoon haar met een autorit en een etentje. Ze straalt als ze dit vertelt. Ook met een schoondochter heeft ze goed contact, deelt ze vreugde en zorgen. Alie Westra blijft positief, ook nu met alle buren.
Niet aan de kant blijven staan maar blijven zingen ‘tot je laatste snik!’.
Gepubliceerd: 24 juli 2007
Auteur: Hedda van Rozelaar
