Ongeveer 4 of 5 seizoenen mocht ik mijzelf en mijn vrije zaterdagochtend opofferen om ons team te begeleiden. Dit F team, waarin mijn oudste zoon Edward, bestond bij slecht weer uit 7 tot 8 spelertjes! Bij mooi weer waren er veel meer dan elf aanwezig! De leider moest élke week aanwezig zijn en het liefst ook bij de training op woensdagavond. Tevens was het mijn taak een kort verslag te genereren na de wedstrijd zaterdags, voor het clubblad. In de rust van de wedstrijd moest er voor thee of iets anders gezorgd worden. Ook het toezicht in de kleedruimtes is een taak van de leider. De gesprekken met de ouders, wel of niet aanwezig, waren veelal informatief. Zoals: “volgende week is mijn zoon niet aanwezig, want dan gaan we naar de camping” of bij een uitwedstrijd “hier is mijn zoon, ik kan helaas niet blijven, kunt u hem meenemen? ” Meer dan eens moesten we met twee auto’s, onszelf en elf spelertjes met sporttassen, naar de plaats van bestemming rijden. Daar werd ik sóms wel eens opstandig van. Gelukkig reed ik toen in een VW-kever, dus die heeft me er wel naar toe gesleept!
Een enkele keer was de leider koning. Zoals bij de toernooien van AFC in Buitenveldert. Daar werd je als een vorst ontvangen met koffie of thee. Als je nog niet ontbeten had kon je kosteloos aanschuiven. De spelers kregen in de rust gratis consumpties naar keuze. Alles was daar in die tijd zeer goed georganiseerd. Niet alles was kommer en kwel! Frustraties uit die tijd heb ik niet meer. Ik denk er met veel genoegen aan terug. Zelfs aan die keer dat ik door de scheidsrechter uitgenodigd ben om voor grensrechter te spelen. En die keer dat er bij mijn incomplete team spelers van de tegenpartij gevoegd werden! Ja, dan ga je extra goed opletten? Van de toen ook al schreeuwende en vloekende supporters (ouders) heb ik me nooit veel aangetrokken. Als het te erg werd keek ik hen even diep in de ogen en deed een paar stappen in de richting van de scheidsrechter. Dan was het meteen afgelopen met het gekerm.
Mijn (ons) elftal is nooit landelijk doorgebroken, maar als er doelpunten gescoord werden zag je de hele ploeg glunderen. Dan waren we weer heel even een sterke ploeg. Met de nadruk op ‘heel even’, maar dat mocht de pret niet drukken. Ze waren gewoon lekker aan het voetballen in Amsterdam West.
Gepubliceerd: 18 november 2007