Ik heb daar 18 jaar gewond met broer en zusters, geweldige jeugd gehad
Hans Schurmann
Lambertus Zijlplein
Dit is jammer genoeg inmiddels het lelijkste plein van Amsterdam geworden.
Bezoeker
Dokter Dom (PTSS)
Als klein kind was ik onder behandeling bij deze tandarts.
In deze tijd is het trauma ontstaan.
Het begon al met de entree. Ging het aanbellen gepaard met een harde zoemer? Of was dat het geluid dat automatisch klonk als de assistente op de opener drukte. Het ging mij als klein jochie echter door merg en been.
In de wachtkamer liet ik mij graag afleiden door de gezonde posters.
"Appeltje, appeltje weet je...
Ik vind je zo lekker, ik eet je...
of
Snoep verstandig...
Tijdens het wachten hoorde je afwisselend de snelle en de langzame boor. Deur open deur dicht. De speaker begon te kraken gevolgd door het huiveringwekkende: "Volgende patient..."
Achteraf bekeken moet dit minder erg geklonken hebben als dat het toen leek.
Bezoeker
Lambertus Zijlplein
Het plein moest ooit het "hart", het bruisende hart van Geuzenveld worden.
Jammer dat dit nooit gelukt is. Weet niet hoe het er nu is, ben er al in geen jaren geweest.
Weet wel nog, ter aanvulling van alle anderen, dat de schoenenzaak "Ravello" heette en de apotheek van Plinsinga was.
Erik Swierstra
Naamgeving Lambertus Zijlplein
Het Lambertus Zijlplein kreeg zijn naam in 1955 en is vernoemd naar Lambertus Zijl, beeldhouwer (1866-1947). Vervaardigde onder meer een monument voor koningin Emma en reliëfs op de Beurs van Berlage en op het gebouw van de Nederlandsche Handels Maatschappij (thans zit hier het Stadsarchief). Bron: Stadsatlas Amsterdam, Straatnamen en brugnamen verklaard; uitgave 2006.
Bezoeker
Lambertus Zijlplein
Van de bouw van het Lambertus Zijlplein herinner ik mij helemaal niets, hoewel wij ook in 1957 in Geuzenveld kwamen wonen. In mijn herinnering - en die klopt dus niet - was het plein er altijd al.
De winkels die Okko noemt herinner ik mij bijna allemaal. Vooral Buur, waar ik in 1963 van mijn zakgeld een pluche schildpadje kocht voor mijn toen nog net niet geboren jongste zusje.
De kapsalon heette Jelle van der Knoop, en was een geduchte concurent van de kapsalons in de Sam van Houtenstraat en de Nicolaas Ruichaverstraat.
En ach... Ou Kiang, door ons kinderen altijd Ouwe Kiang genoemd, en af en toe doelwit van racistisch geweld - toen al - hoewel dat niet verder ging dan het ingooien van een raam of het naar binnen gooien van stinkbommetjes. Maar toch.
Er was ook nog een schoenenwinkel, volgens mij eerst een schoenmakerij, van Van Ekelschot. En daarnaast zat de kledingwinkel van Hans Otten, maar dat was later.
De laatste keer dat ik op het Lambertus Zijlplein was is nu bijna 10 jaar geleden, toen mijn nog steeds in Geuzenveld wonende vader overleed, en er even wat boodschappen gedaan moesten worden bij Appie Heijn, waar mijn vader zo graag kwam, omdat de Marokkaanse en Turkse meisjes aan de kassa zo aardig waren.
Bezoeker
Lambertus Zijlplein
En niet te vergeten het buurtcentrum Ons Huis ( t.o. de winkels) dat zo nodig gesloopt moest worden na luttele jaren.
En Otten Modes ,dat later naar Osdop verhuisde.
Okko Steensma
Lambertus Zijlplein
Het Lambertus Zijlplein was vanuit mijn ouderlijk huis in de Dirk Sonoystraat altijd zichtbaar. Ik woonde daar vanaf 1957 t/m 1967 en heb dus nog een periode van de bouw van het plein meegemaakt.
Langzamerhand werd het gebouw hoger, verdwenen de hijskraan, de steigers en kreeg het plein steeds meer gestalte. Woningen werden bewoond en winkels betrokken. Ik herinner mij namen als Buur (huishoudelijke artikelen en speelgoed), Co-op (supermarkt), Silla (elektriciteitszaak), Schipper (Spar supermarkt), Stok (radio, televisie), postkantoor, apotheek, kapsalon en drogisterij waarvan ik de namen niet meer weet.
Op de hoek zat de chinees Ou Kiang. We gingen een enkele keer chinees halen. Dat was iets nieuws in die tijd. De keuze bestond volgens mij alleen uit nasi of bami. Nu ik erover terug denk was het heel apart dat de meeste mensen in die beginperiode van de chinees met lege pannetje kwamen om daar het voedsel in te ontvangen. Het wegwerpmateriaal kwam er toen net een beetje in denk ik.
In één van de woningen, ik dacht op de 3e galerij, vestigde zich een tandarts, genaamd R.W. Dom. Je kon altijd vanuit ons huis zijn grote schijnwerper zien branden. Ik dacht dan altijd: 'daar ligt weer iemand in die stoel te lijden'. Halverwege de jaren 60 heeft er een brandje gewoed in een magazijn van de Co-op. Nadat de brand was geblust zag je allerlei lieden die met natgespoten en verwarmde koopwaar wegliepen. Of het materiaal nog bruikbaar was weet ik niet meer. Dit waren enkele herinneringen uit de tijd voordat lijn 13 op het plein zijn eindhalte kreeg en de Abraham Kuiperlaan over de dijken werd aangelegd.