Hij is 82 en zij 81. Toen zij hier kwamen wonen, waren dit nieuwe woningen, alles gelijkvloers. Tuintje voor, tuintje achter. “Voor ons was dit een hotel!" zegt mw. Tousijn. Zij kwamen uit Noord en met hen enkele bekenden uit Noord, want de woningbouwvereniging kwam ook uit Noord. Zij voetbalden in de straat net als in Noord. “Het was een heel amicale straat." Het voetballen is doorgegaan tot er televisie kwam. Toen ging men ‘s avonds televisie kijken.
Maar hoe zag dit deel van Slotermeer er toen uit? Opgespoten zand uit de Sloterplas. Een grote zandvlakte met wat hulpwegen. Je kon zo het land overkijken naar de Slotermeerlaan. Trams reden er niet. En koningin Juliana opende Slotermeer als eerste Amsterdamse tuinstad. Daar is hun dochter nog bij geweest.
Hoe hebben zij de veranderingen door de jaren heen ervaren? “Die hebben wij gelaten ondergaan. Je kunt er niets tegen doen." Het winkelaanbod is redelijk, maar wel veel van hetzelfde. Simon de Wit en Spar weg en sinds kort een Aldi erbij. “Als je echt iets kopen wilt, dan wordt het lastig," zegt zij. En er staan winkelpanden veel te lang leeg.
Ook wat betreft de bewoners is er veel veranderd. Zij hebben nu alle nationaliteiten in de straat: Turks, Libanees, Surinaams, Marokkaans, Pools. “Maar we hebben een heel leuk straatje." Maar waar ligt dat nou aan, dat de een wel in een leuk straatje woont en de ander wat minder? “Ik denk dat het aan jezelf ligt. Hoe accepteer je de mensen, hoe benader je ze. Je moet je kunnen verplaatsen in de situatie van een ander."
Zij zijn al meer dan 50 jaar bij elkaar. Vroeger samen accordeon gespeeld. En nu nog steeds tweemaal per week naar de sportschool. Daar vertellen zij in een volgend stukje over.