Muziek bepaalt je leven (deel 2)

Muziek enzo

Paralellen, weer die paralellen..... Maggie May, zomerhit Mr. Tambourine man, Kwak, Buddha, Paradiso, de "Kroeg" op de lijnbaansgracht, wierook, Rare Earth - (ook een waanzinnige drumsolo) Paranoid - Black Sabbath -, de Koperen Hoorn (2e hands platen), Conserto, Curved Air (mijn 1e live concert).... Als ik alle herinneringen die aan deze woorden kleven, moet vertalen naar de verhalen die eraan vastkleven ben ik bezig een boek te schrijven.... Ik geloof, Stan en Okko, dat WIJ de mooiste jeugd hebben gehad van de laatste 100 jaar....( Subjectief natuurlijk, maar wel even de muzikale (woodstock) en Sexuele revolutie in één decade beleefd) Oh ja, en vergeet even radio Luxemburg niet... die was na radio Caroline voor mij de 2e vervanger van Veronica (s'nachts in bed met mijn transisitor radiootje..... weer een parallel).... Ik duik mijn LP kast in... ik ga nu een week van nostalgie inlassen.... 'k moet wel even mijn Lenco draaitafel voorgloeien) Ga door Stan, met je verhalen......

Muziek bepaalt je leven

Leuk die verhalen Stan. Ik heb ze met plezier gelezen en ja, inderdaad, muziek hoorde er bij en trouwens nog steeds natuurlijk. Ook al is de muziek van deze tijd erg veranderd t.o.v. die van de beginperiode, nieuwe hits worden nog altijd geboren. Dat alle melodieën gebruikt zouden zijn kan naar het rijk der fabelen worden verwezen. Een vriend van mij zij ooit: ‘als je de muziek maakt die iedere wereldburgen mooi vind dan heb je de formule voor wereldvrede’. Deze muziek moet nog uitgevonden worden vrees ik.

Als ik bepaalde nummers uit de sixties terug hoor dan kunnen de rillingen over m'n rug lopen en komen bepaalde gevoelens of herinneringen weer sterk naar boven. Herinneringen aan m'n schooltijd, vrienden en vriendinnen, (beginnende of uitgegane)verkering, je eigen slaapkamer, het jongerencentrum, ruzie met je ouders over te harde muziek of een verplicht kappersbezoek, het zal me altijd bijblijven. Ook de avond dat Jeff Beck met Hi Ho Silverlining op tv kwam (programma Fanclub, Doebiedoe of Moef Ga Ga) en die geweldige gitaarsolo speelde – ik had nog nooit een gitaarsolo gezien – zal ik nooit vergeten.

Ik weet nog goed dat ik begin jaren 60 voor een Philips radio zat. Het was voor die tijd een moderne radio met speakers aan de linker en rechter zijkant. Stereo weergave was al mogelijk en het apparaat had tevens een aansluiting voor een losse pick-up. Als ik niet op school zat luisterde ik zo vaak mogelijk naar Veronica op 192. Hoe ik aan deze zender kwam weet ik niet meer. Misschien van mijn ouders?
Door het luisteren leerde je niet alleen de programmering kennen zoals Muziek terwijl u werkt, Koffietijd, Hits a Gogo, Hits uit Zee, de Top 40, maar ook de DJ’s, zoals Tineke, Joost den Draaijer, Jan van Veen, Rob Out, Stan Haag, enz. Ik kon maar niet genoeg krijgen van die muziek en wilde dus mijn eigen radiootje. Na m’n moeder een tijdje gek gezeurd te hebben gingen we naar de Slotermeerlaan, ik meen naar T. Vilters en ik kreeg een heel klein radiootje dat werkte op een 9 volts batterijtje. Er zaten een tweetal draaiknoppen op, één voor de zenders en één voor aan/uit en hard/zacht. Geweldig was dat, lekker ’s avonds in je bed liggen luisteren naar al die bekende hits. En was er even geen (bekende) hit dan draaide je verder aan de zenderknop en stuitte je op de typische geluiden van Radio London of Caroline. Dit ging meestal gepaard met enige ruis, althans bij mijn radiootje. Ik vond die scheidingsdeuntjes tussen de nieuwsboodschappen altijd erg leuk. Ik stelde me dan voor dat al die DJ’s op dat moment ergens op een zendschip zouden zitten. Ik ben dikwijls in slaap gevallen met de radio nog aan. ’s Ochtends was de batterij dan leeg.

Bij ons in de straat woonde een jongen die al wat ouder was. Ik noem hem hier even Pietje L. Hij was in ieder geval al 16 want hij had een brommer. Het merk was Batavus en achterop hing een lange spatlap. Als hij de brommer startte dan hoorde ik dat. Als hij wegreed dan wapperde zijn lange haar om zijn oren en keek ik hem meestal na en kon ik niet wachten tot ik 16 was. Piet woonde op de begane grond en had een slaapkamer grenzend aan de straatkant. Regelmatig hoorde je muziek uit het slaapkamerraam komen. Na een tijdje stonden er dan een aantal jochies waaronder ik – we waren denk ik 12 a 13 jaar – voor het open raam te luisteren en zagen Piet dan zitten op de grond in kleermakerszit met een LP in zijn hand, die hij aandachtig doornam. De muren hingen vol met posters. De muziek klonk erg gaaf. Het bleek Rubber Soul van de Beatles te zijn die net uit was gekomen.

Tijdens de uitverkoop liep ook ik alle platenzaak in Slotermeer of in de stad af. V&D, Bijenkorf, Caruso, T. Vilters en toen ik in later Osdorp woonde waren dit Duyvene en Remmers, Radio West, Elvy. Het was heerlijk om in die bakken te graaien en dat plaatje te kopen wat nu maar een gulden kostte i.p.v. Fl. 4,25. Oké, het plaatje was dan al oud maar dat deerde mij niet. Alleen al het verzamelen van sommige LP hoezen was al een sport op zich. Ook de lucht van deze hoezen was een genot om in te ademen. Later toen de cd’s kwamen werd het m.i. heel steriel. Aan de geurloze harde plastik hoesjes kon ik in het begin maar niet wennen. En ze waren nog duur ook.

Ik bezocht eind jaren 60 af en toe jongerencentrum Kwak op de Osdorper Ban. M’n ouders hadden dat liever niet maar ja, dat hoorde er toch echt bij. In Paradiso en Fantasio kwam ik al niet in die tijd. Overigens vermeldenswaardig is dat mijn twee zonen de afgelopen jaren al een aantal keren in Paradiso zijn geweest voor een of ander Hiphop concert. Als ik hen vertel dat ik daar vroeger niet mocht komen dan kijken ze mij vreemd aan. In Kwak draaiden ze altijd lekkere harde muziek. De buurtbewoners waren het daar niet mee eens vrees ik. In mijn herinneringen werd er altijd underground gedraaid en daar paste zo mooi die vloeistofprojectie bij, die werd geprojecteerd tegen de gekleurde wanden en dak. Er waren volgens mij helemaal geen stoelen. Iedereen zat of lag op de grond. Sommige lieden konden je zo heerlijk wazig aankijken. Het één en ander kwam mij nogal psychedelisch over. Ik heb nooit pillen of drugs gebruikt maar ik kan mij heel goed voorstellen dat als je wel gebruikte en naar muziek van bijvoorbeeld Jimi Hendrix zat of lag te luisteren en daarbij de beelden van de vloeistofprojectie bekeek, je je waande in hogere sferen. Eén van die platen die ze vaak draaiden in Kwak en die ik daar heb leren kennen was In a Gadda Da Vida van Iron Butterfly. Ik hoor nog steeds die lange drumsolo en die op een olifant lijkende gitaarsolo in het jongerencentrum. De akoestiek was daar geweldig. Ik moest en zou die plaat hebben. Hij was echter nergens te krijgen. Uiteindelijk haalde ik hem weg bij de platenzaak van Rob Out in de Kinkerstraat. Trots als ik was liet ik hem op mijn kamer horen aan mijn vrienden. Ze waren helaas niet zo euforisch als ik. Ze waren natuurlijk wel wat gewend wat mijn muziekvoorkeur betrof maar dit ging ze denk ik wat te ver. Oké, niets aan de hand, dan luisterde ik wel alleen. Ze draaien wel bij dacht ik. En later was dit ook het geval.