Boerenkinderen in de klas

‘De eeuwenoude Osdorperweg, een bijzonder stuk groene rafelrand van de stad, wordt bedreigd door het verdwijnen van de boeren, wildgroei aan bedrijven en de komst van de Westrandweg’.
Ik las, net terug van een zonnige vakantie, het bericht als een alarmbel van de Dorpsraad Sloten Oud-Osdorp in het Parool van donderdag 28 augustus 2008.

Meteen vlogen mijn herinneringen terug naar 1976, mijn laatste studiejaar aan de Pedagogische Academie en dus veel stagelopen. Ik koos voor enkele onorthodoxe basisscholen, zoals de International School of Amsterdam die toen nog was gevestigd aan de Zuidwest zijde van de Sloterplas, waar nu statige woontorens de dienst uit maken.
Maar ook voor de Lutkemeerschool aan de Lutkemeerweg nummer 2. Een zijweg van de Oude Osdorperweg. Een weg die aan de einder in het niets richting Zwanenburg leek te verdwijnen. Op de hoek met de Oude Osdorperweg de Lutkemeerschool. Een bijzondere school. Niet vanwege het gebouw, dat net als mijn eigen lagere school bestond uit een lekker ouderwets schoolpleintje, twee verdiepingen, een pannendak en een gymzaaltje. Was er eigenlijk wel een gymzaal, vraag ik me nu af?

Nee, niet dit maakte die school zo bijzonder, maar de boerenkinderen in de klas. (Ik moet onwillekeurig aan Wim Sonneveld denken en ‘een kar die ratelt op de keien’.) Zelf was ik opgegroeid met stadse schoffies in Amsterdam Oud West, dus kinderen met blauwe overalls en mest aan hun groene kaplaarzen was wel even wennen. Het wende snel, want kinderen zijn kinderen met dezelfde grappen, grollen en pesterijtjes voor elkaar en voor die stagelopende meester, of ze nou stads zijn of rafelrands. Er waren volgens mij twee klassen. Een klas van niveau 1 tot en met 3 en een klas van niveau 4 tot en met 6.

Ik kan me geen kind meer herinneren (daar was de stage ook te kort voor denk ik), maar als ik nu vanuit Slotermeer een rondje Spaarnwoude maak fiets ik altijd over de Oude Osdorperweg terug. De geur van blik bij autosloperij Rooie Ben, af en toe nog een vleugje mest en tot slot het protserig misplaatste huis van oud-Ajaxied Winston Bogarde.

Enfin, een nieuwe tijd breekt aan: ‘Een nieuwe tijd net wat ik zeg, maar het maakt me wat melancholiek (vrij naar Sonneveld)’, want in mijn herinnering blijft het toch een bijzonder gebied met een bijzondere school.

P.S.
De school bestaat niet meer. Het gebouw wordt tegenwoordig bewoond door een aantal kunstenaars en voor een deel gebruikt als clubgebouw van een duikschool.

Gepubliceerd: 18 oktober 2008

Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.