Het was gillen met die oudjes

“Ik was al 56 toen ik vanuit Oud West in Nieuw West terecht kwam. In de zogeheten ‘Grote U’ aan de Cornelis van Outshoornstraat had ik mijn nieuwe huis gevonden. Ik begon gelijk als vrijwilliger voor het bejaardenhuis en ik heb daar een prachtige tijd gehad. Wat ik daar deed? Och, ik hielp mee in het restaurant en ik organiseerde met de anderen playbackshows, sinterklaasvieringen en noem maar op.”
Wie Nel zo aan het woord ziet, zou niet verwachten dat zij de zeventig inmiddels is gepasseerd. Vol overgave vertelt zij over de mooie tijd die zij had toen het ‘Woonzorgcentrum Nieuw Geuzenveld’ nog gewoon ‘Bejáárdenhuis Geuzenveld’ was. Het personeel was altijd wel in voor een verzetje. Regelmatig werd aan één van de bewoners van het huis medegedeeld dat hij of zij jarig was. En jarig zijn betekende feest en feest betekende gezelligheid. En iedereen deed mee, “het was gillen met die oudjes hoor!”
Wat Nel wel een beetje mist, is de gewone gezelligheid die er in het huis heerste. Samen met de rest van het personeel werd op de dertiende verdieping — waar het restaurant was gevestigd — door iedereen boontjes gedopt of piepers gejast. Toen werd de keuken nog écht gebruikt. En ook de bejaardenwoningen waren kleiner dan nu. Na de verbouwing hebben de betrokken bejaarden er veel ruimte bij gekregen en de meeste van hen wisten niet wat ze daar mee aanmoesten. Al die ruimte.
Inmiddels is iedereen van deze groep bejaarden overleden. Zo gaat dat in het leven. En Nel Bons is van plan daar nog wel even deel van uit te blijven maken, want ze zit nog steeds in een 55+-woning. En pas daarna volgt Nieuw Geuzenveld, wie weet hoe lang dat nog duurt.