Het leek wel een kermis
Het werd georganiseerd door onze speeltuinvereniging ‘Sportpark de Ruyter’, in het zaaltje aan de Karel Doormanstraat, nog geen kwartiertje lopen van ons huis op De Rijpgracht. De mensen die het organiseerden kende ik wel, voornamelijk van de Kampclub. Ome Frans Staubach, onze overbuurjongen Henk Oosterling, de voorzitter meneer de Wolf en nog enkele anderen. Bovengekomen bleek de zaal, vol te staan met kraampjes en tentjes, het leek wel een kermis. Dus dat was een ‘Fancy Fair’. Voor een paar centen kon je aan allerlei activiteiten meedoen, er was een Rad van Avontuur, blikjes gooien, touwtje trekken en bij één van de tentjes stond ‘Blik op de maan’ op een bordje geschreven. Daar stond Henkie Oosterling breed glimlachend bij. Nou de maan kende ik natuurlijk wel, maar om die nu in zo’n tentje te zien maakte me wel erg nieuwsgierig. Dit wilde ik zien en meemaken, mijn vader vond het goed. Ik naar binnen, samen met Henk, de teleurstelling was groot, dit had ik niet verwacht. Er was een heldere maan getekend, vel geel op een stuk karton, een leeg conservenblikje was er aan vast gemaakt: ‘Blik op de maan’. Mijn teleurstelling zal hoofdzakelijk zijn ingegeven, omdat ik me geweldig in de maling genomen voelde. Bij het verlaten van het maanlandschap, voegde Henk me nog wel even toe, dat ik de grap toch vooral niet verder moest vertellen.
Sneltekenaar
Op het toneel, het doek was open, was ook een activiteit. Bud Linschoten, die net zo oud is als mijn zus Betty, stond daar druk te tekenen. Had hij dan ook van ome Jan Plemper tekenles gehad. Nee, Bud was een stuk verder bleek al snel. Hij was ‘ingehuurd’ als sneltekenaar. Vol bewondering stond ik dat te bekijken, we moesten roepen wat we getekend wilde hebben en Bud, ging aan de slag, op een groot vel papier op een ‘ezel’ en binnen luttele minuten, stond het gewenste onderwerp er, goed gelijkend op. Verder maakte hij nog wat portretjes soms als karikatuur, maar de meeste indruk maakte hij op mij, met de uitvoering van een meer ingewikkelde opdracht. Het ging dan ook helemaal mis, met verbazing stond ik te kijken, trefzeker kwamen de lijnen op papier, maar het leek nergens op. Wat moest dat nou voorstellen. Bud draaide zich naar de zaal, met een verbaasde grijns, hij verwachtte waarschijnlijk applaus. Tja, maar dan moet het natuurlijk wel ergens op lijken. Verbaasd keek hij van zijn tekening naar ons in de zaal en nog een keer, toen scheen er een ‘lampje’ te gaan branden. Hij pakte het hele blok op en draaide dit onderste boven, toen kwam het applaus wel degelijk, de opdracht was hem waarschijnlijk niet moeilijk genoeg hij had het ‘op z’n kop’ getekend. Mijn bewondering was enorm.
Talentengracht
Kort geleden zocht ik de naam ‘Bud Linschoten’ via ‘Google’ op. Ik verhuisde onmiddellijk naar Amerika, daar blijkt Bud een geweldig grafisch ontwerper te zijn. Of is het een ander? Na al die jaren is mijn bewondering voor hem, niet verdwenen en als dat dezelfde Bud is, alleen nog maar toegenomen. De Rijpgracht heeft dus wel degelijk talenten voortgebracht.